788. А ХВАРЭЦЬ НЕ ТАК УЖО І ДРЭННА. Лісічонак Тамара

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

 Ярка свеціць восеньскае сонца. На дварэ цёпленька бы ўлетку. У акенца скрабецца вішнёвая галінка. Гэта татка пасадзіў для мяне, бо я дужа люблю вішні. Дрэўца яшчэ маленькае, а я ўжо дарослая, сёння б пайшла ў пяты клас.

 Але ляжу вось з завязанай шыяй, пад цёплай коўдрай, і румзаю:

 - Ну, нашто я ела тое марожанае? Такое халоднае ды пахучае! І з’ела ўсяго адну пачку, а Валерык з Наталкай па дзве, і ім нічога. А ў мяне забалела глотка.

 У школе ж ужо, мусіць, лінейка ідзе. І Нінка Тарнаўская, і Наташка Кавалеўская стаяць у новых сукенках ды белых фартушках у першым шэрагу ды фарсяць. А мая сукенка вісіць у шафе, і фартушок з карункамі. І прыгожыя кветкі, што я хацела падарыць настаўніцы, стаяць у слоіку на стале.

 У хаце анікога. Матуля ў першую змену на малаказаводзе, татка з’ехаў на працу ў Бароўку. А я адна. Толькі і застаецца сумаваць ды плакаць.

 А ўчора было весела. Да нас прыязджала цётка Люба з Наталкай. Яны жывуць у Заслонаве. Цётачка добра шые, дык матуля папрасіла, каб пашыла мне фартушок і карункавы каўнерык. Яна іх і прывезла.  А яшчэ на вакзале купіла цукерак і марожанага. Цукеркі я не дужа люблю, калі толькі з белым хлебам ды з малаком. Добра, што сваё другое марожанае аддала татку, а то б зусім расхварэлася, бо слабая на глотку.

 У хаце цёпла, але маркотна. Думала, думала дый заснула. Перад сном яшчэ падумала: а як прачнуся, ужо і Валерык прыбяжыць, пра ўсё распавядзе.

 Чую скрозь сон: нешта грымнула. Мабыць Валерык. Але не, нейкі гоман, хтосьці ўдвох заходзіць.

 - Ну во, гэта ж цэлае лецечка дзіця не хварэла, а як у горад забралі, дык адразу змарнавалі пястуху нашу любую.

 - І не кажы, свацця! І на рэчку гойсала, і босай хадзіла – і нічога.

 А-а-а, чую я па галасах, гэта дзве маіх бабулі прыехалі з Міхалова. Зараз пачнуць мяне лячыць.

 - Цішэй, можа яна спіць, - гэта баба Проска.

 - Не, бабулечкі, я ўжо прачнулася, - кідаюся ў іхнія цёплыя, утульныя абдымкі. – А адкуль вы даведаліся, што я захварэла?

 - Дык Люба заязджала, мы ўжо насварыліся на яе за марожанае, - гэта баба Марыля, дастаючы з сумкі слоік мёду, кажа. – Гэта во дзед Пракоп табе даслаў. І малачко, і яйкі.

 Выкладваюць яны на стол вясковыя прыпасы: тут табе і тваражок, і сала, і каўбаса пахучая з кменам ды часнаком. Матуля казала, што гэтымі прыпасамі толькі і ратуемся, бо грошы, заробленыя на Данбасе, бухаюць у новы дом. А яшчэ і не дабудавалі, трысцен стаіць без вокнаў і дзвярэй. Але татка казаў: да зімы ўправімся.

 - А ну, прэч у ложак! - прыкрыкваюць мае бабулі. – Лячыць цябе будзем.

 Мая баба Проска – шаптуха. Яна лечыць дзяцей і жывёлу. Ну, і мяне, вядома.

 Я ўжо ведаю, што яна будзе ціснуць мне зубішча. Разяўляю рот. Бабуля змазаным газай пальцам цісне на балючыя шышкі, пачынае нешта шаптаць. Добра памятаю тэкст: “Ой міца сына, святога духа…”, а далей не разабраць.

 І дзіўна, што гэта заўсёды дапамагала. І праз дзень-другі я была ізноў здаровай і бадзёрай.

 Баба Марыля тым часам гатавала ежу, кіпяціла малако, клала ў конаўку мёд ды масла і паіла мяне гэтым лекам, прыгаворваючы:

 - Пі, мая ластаўка, мая ўнучачка, мая дзетачка салодкая…

 …І зліпаліся мае вочы. І, правальваючыся ў сон, чула, як прыходзіла матуля, як усе нешта гаманілі. А калі прачнулася, маіх лекарак і след прастыў. Толькі грудам ляжаў пачастунак ад бабуль. І так мне захацелася той хатняй каўбасы з кменам, што аж слінкі пацяклі. Тым больш, што браток, ужо прыйшоўшы са школы, намінаў каўбасу за дзве шчакі. 

 І наеўшыся духмянай каўбасы, і зноў напіўшыся гарачага малака з мёдам, я паклалася ў свой ложачак каля акенца і доўга глядзела на неба. І свяціла мне зорка, і клікала да сябе ў далячынь. І ў сне я апранала новую сукенку з белым фартушком, і бегла ў школу. І вучылася лепей за ўсіх. На адны пяцёркі. Каб стаць пісьменніцай ці паэткай. І пісаць, пісаць… Пра сонейка і сіняе неба, пра белыя аблокі, зялёны лес і пухнаты снег. Пра любімых бабуль і пра дзеда Пракопа, брата Валерыка, пра матулю і татку, пра сваю радзіму, пра ўсё жыццё… Можа тады і нарадзіліся гэтыя радкі:

     Я писать буду вам о простом:

     Как по лужицам шла босиком,

     Как деревья растут,

     И как птицы поют,

     Как ромашка цветёт по лугам,

     Как когда-то я верила снам.

     Напишу про траву-мураву

     И как тут я живу

     Средь тепла и добра,

     И как вдруг наступает пора,

     Загорается в небе звезда,

     И увозят нас вдаль поезда навсегда…

2020