Сведения об авторе смотреть здесь.
В наших судьбах дороги извечные.
В наших судьбах дороги извечные.
В них блуждаем, мечтая, любя.
В годы юные – годы беспечные
Почему я не встретил тебя?
.
Может путь был неверным, далёким?
Не дошёл я к тебе с полверсты?
И остался душой одиноким.
Не меня повстречала и ты.
.
Будешь годы, что ночи осенние,
У немилых «огней» коротать,
Мечты девичьи – песни весенние –
До конца своих дней вспоминать.
.
А я, чувств не изведав горячих,
Не могу жить в холодном «раю».
Не приму без любви и удачи
Неудачную долю свою.
.
Моё счастье осталось с тобою.
Лишь тебя в своих думах таю:
Синеглазую, с русой косою –
Незабытую юность мою.
.
А весной, жарким солнцем разбуженной,
Оживут голубые мечты.
Сердцем слышу слова моей суженой:
«Почему мне не встретился ты?»
1974
НРАВИТСЯ |
СУПЕР |
ХА-ХА |
УХ ТЫ! |
СОЧУВСТВУЮ |
Лучший комментарий
НЕ ВСТРЕЧЕННОМУ
Как хорошо, что мы не встретились с тобой,
Что разошлись дороги наши!
Как здорово, что не супруги мы,
Что ты женился на Наташе. .
.
Люблю я море - тёплое, холодное
Люблю вдыхать морской простор. .
Ты любишь лес, болото и речушки
И между нами был бы сыр-бор-бор.
.
Меня задирой называл,
И раза три назвал заразой.
Зачем, ведь Вы больны не мной
И, к счастью, я больна не Вами..))
Блукач, хто напісаў?
Мартин Минчук, ты мяне здзіўляеш. Кожны мой пост пачынаецца з прапановы: "Сведенія об авторе смотреть здесь". Слова "здзесь" сіняе, г.зн. актывізаванае. Націсні на яго і выскачыць адказ: "ХТО ТАКІ ШУНЕВІЧ. Шуневіч Анатоль". Ён і ёсць аўтар. Прасцей не бывае. І свае посты ніколі не аўтарызую з такіх жа меркаванняў: глядзіце тут ці здесь. Гэта ў каментах няма функцыі актывізацыі тэкстаў, а ў самім посце ёсць.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, часам я і сам сябе здзіўляю.
Мартин Минчук, дык і нічога. Я цябе паважаю, як свайго актыўнага чытача. І Аляксандр такім быў, аднак я яго усердзіў, і ён выйшаў з каментаў, аб чым сам шкадую. Выбачаюся, Аляксандр. Вяртайся! І па павучаннях Міколы Правоза сумую. А ён чытае мяне і лайкі ставіць. І ўвогуле Паравоз выйшаў яшчэ і з "Откліка". І яго запрашаю назад: Мікола, вяртайся ў блог.
Если я тот Александр то я на тебя Валадар не крывдую. Ты мне падабаешся як нармальный чалавек так и справядливый журналист который описывае те или иные события нашей жизни и свои ВАЛАЦУЖНЫЕ пахождения.
Александр Ветров, не, той Аляксандр быў пад нікам Александр Чеботарь. Але і цябе быў аднойчы ўсердзіў - гэта калі выклаў без дазволу распаведзеную табой даўнюю гісторыю. Ты тады на меня наехаў у каментах, і я хуценька замяніў прозвішча сапраўднага аўтара на выдуманы самім псеўданім. І мы зноў па-сяброўску сустракаліся. А тая смешная і павучальная гісторыя да гэтага часу вісіць у інэце. Саламонава рашэнне знайшоў. Дарэчы, падобнае здаралася. Адзін станоўчы чалавек распавёў спецыяльна для блогу, як кінуў піць. А потым патэлефанаваў з просьбай прыбраць пост, паколькі з яго смяюцца знаёмыя. Тады я замяніў прозвішча аўтара на псеўданім, і той застаўся задаволены. А аднойчы адна прыдзірлівая рэспандэнтка загадала зняць яе расповяд пра даваенную беларусізацыю Беларусі за недакладна прыведзены яе выраз. Напісаў: "Мы за волосы схватились от такого новшества". А яна сцвярджала, што сказала так: "Мы были очень возмущены таким новшеством", а пра валасы не казала. Ніяк не ўгаварыў выправіць недакладнасць. Давялося цалкам зняць успамін.
НЕ ВСТРЕЧЕННОМУ
Как хорошо, что мы не встретились с тобой,
Что разошлись дороги наши!
Как здорово, что не супруги мы,
Что ты женился на Наташе. .
.
Люблю я море - тёплое, холодное
Люблю вдыхать морской простор. .
Ты любишь лес, болото и речушки
И между нами был бы сыр-бор-бор.
.
Меня задирой называл,
И раза три назвал заразой.
Зачем, ведь Вы больны не мной
И, к счастью, я больна не Вами..))
Милка, сама придумала или как?
Милка, мне дужа спадабаўся твой твор. І яшчэ адна дэталь: толькі ў душы лірык зразумее, што значыць стварыць паэтычныя радкі. Гэта трэба думаць аб сюжэце твора не імгненне, не два, а доўга. Не абавязкова, каб прататып быў табе любы ці ненавісны - проста сядзіць у душы з нагоды адной з названых якасцяў. Галоўнае, што не раўнадушны аўтару. Адношу сказанае і ў свой адрас. Дзякуй!
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, а ці спытаў ты ў спадара Шуневіча пра ўзрост, у якім ён склаў гэтыя радкі?
Мартин Минчук, лёгка ўзрост Шуневіча вылічыць. Па спасылцы на аўтара чытаем, што нарадзіўся ў 1940 годзе. Напрыканцы верша стаіць дата напісання: 1974. Значыць, аўтар напісаў верш у 34-гадовым узросце.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, менавіта ў такім узросце граф Толстой ажаніўся, і на наступны дзень пашкадаваў пра гэта.
Мартин Минчук, такое з многімі здараецца.