НЕВСТРЕЧЕННОЙ. Шуневич Анатолий

Блукач, хто напісаў?

Мартин Минчук, ты мяне здзіўляеш. Кожны мой пост пачынаецца з прапановы: "Сведенія об авторе смотреть здесь". Слова "здзесь" сіняе, г.зн. актывізаванае. Націсні на яго і выскачыць адказ: "ХТО ТАКІ ШУНЕВІЧ. Шуневіч Анатоль". Ён і ёсць аўтар. Прасцей не бывае. І свае посты ніколі не аўтарызую з такіх жа меркаванняў: глядзіце тут ці здесь. Гэта ў каментах няма функцыі актывізацыі тэкстаў, а ў самім посце ёсць.

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, часам я і сам сябе здзіўляю.

Мартин Минчук, дык і нічога. Я цябе паважаю, як свайго актыўнага чытача. І Аляксандр такім быў, аднак я яго усердзіў, і ён выйшаў з каментаў, аб чым сам шкадую. Выбачаюся, Аляксандр. Вяртайся! І па павучаннях Міколы Правоза сумую. А ён чытае мяне і лайкі ставіць. І ўвогуле Паравоз выйшаў яшчэ і з "Откліка". І яго запрашаю назад: Мікола, вяртайся ў блог.

Если я тот Александр то я на тебя Валадар не крывдую. Ты мне падабаешся як нармальный чалавек так и справядливый журналист который описывае те или иные события нашей жизни и свои ВАЛАЦУЖНЫЕ пахождения.

Александр Ветров, не, той Аляксандр быў пад нікам Александр Чеботарь. Але і цябе быў аднойчы ўсердзіў - гэта калі выклаў без дазволу распаведзеную табой даўнюю гісторыю. Ты тады на меня наехаў у каментах, і я хуценька замяніў прозвішча сапраўднага аўтара на выдуманы самім псеўданім. І мы зноў па-сяброўску сустракаліся. А тая смешная і павучальная гісторыя да гэтага часу вісіць у інэце. Саламонава рашэнне знайшоў. Дарэчы, падобнае здаралася. Адзін станоўчы чалавек распавёў спецыяльна для блогу, як кінуў піць. А потым патэлефанаваў з просьбай прыбраць пост, паколькі з яго смяюцца знаёмыя. Тады я замяніў прозвішча аўтара на псеўданім, і той застаўся задаволены. А аднойчы адна прыдзірлівая рэспандэнтка загадала зняць яе расповяд пра даваенную беларусізацыю Беларусі за недакладна прыведзены яе выраз. Напісаў: "Мы за волосы схватились от такого новшества". А яна сцвярджала, што сказала так: "Мы были очень возмущены таким новшеством", а пра валасы не казала. Ніяк не ўгаварыў выправіць недакладнасць. Давялося цалкам зняць успамін.

НЕ ВСТРЕЧЕННОМУ

Как хорошо, что мы не встретились с тобой,

Что разошлись дороги наши!

Как здорово, что не супруги мы,

Что ты женился на Наташе. .

.

Люблю я море - тёплое, холодное

Люблю вдыхать морской простор. .

Ты любишь лес, болото и речушки

И между нами был бы сыр-бор-бор.

.

Меня задирой называл,

И раза три назвал заразой.

Зачем, ведь Вы больны не мной

И, к счастью, я больна не Вами..))

Милка, сама придумала или как?

Милка, мне дужа спадабаўся твой твор. І яшчэ адна дэталь: толькі ў душы лірык зразумее, што значыць стварыць паэтычныя радкі. Гэта трэба думаць аб сюжэце твора не імгненне, не два, а доўга. Не абавязкова, каб прататып быў табе любы ці ненавісны - проста сядзіць у душы з нагоды адной з названых якасцяў. Галоўнае, што не раўнадушны аўтару. Адношу сказанае і ў свой адрас. Дзякуй!

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, а ці спытаў ты ў спадара Шуневіча пра ўзрост, у якім ён склаў гэтыя радкі?

Мартин Минчук, лёгка ўзрост Шуневіча вылічыць. Па спасылцы на аўтара чытаем, што нарадзіўся ў 1940 годзе. Напрыканцы верша стаіць дата напісання: 1974. Значыць, аўтар напісаў верш у 34-гадовым узросце.

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, менавіта ў такім узросце граф Толстой ажаніўся, і на наступны дзень пашкадаваў пра гэта.

Мартин Минчук, такое з многімі здараецца.