Сведения об авторе смотреть здесь.
Во второй половине 70-х годов в районном объединении «Сельхозтехника» меня поставили на должность инженера-контролёра с дополнительной нагрузкой возглавить комсомол и спорт организации. Я не просто добровольно согласился на очевидные хлопоты, а даже сам напросился на такое почётное дело. В результате стал уважаемым человеком в трёхсотенном коллективе.
Отделом кадров и партийной организацией руководил муж моей двоюродной тётки Владимир Благодиров. Он всюду выдвигал родственника. Не без его помощи меня назначили кандидатом в депутаты Лепельского городского Совета. На выборах за мою кандидатуру проголосовали, как полагалось, 99,9 процента лепельцев моего избирательного округа. В него вошли приозёрные улицы Красноармейская и Пионерская.
Я даже не знал, где они находятся. Да этого и не требовалось. В обязанности депутата входило посещение сессий городского Совета. Ждал их с нетерпением, поскольку заседание длилось несколько часов, а с работы можно было сорваться на весь день. Голосовал за всё, что предлагалось, не вникая в сущность вопроса. Не думаю, что когда-нибудь проголосовал против.
Однажды затребовали изложить на сессии деятельность «Сельхозтехники». Инженер по труду и зарплате Леонид Смирнов написал мне статистическое обоснование. Я успешно зачитал его на сессии.
Через какой-то период депутатской бездеятельности горисполком обязал меня провести встречу с жителями моего избирательного округа и составить отчёт с наказами избирателей. Я серьёзно взялся за дело. Узнал, где находятся улицы Красноармейская с Пионерской, в горисполкоме разведал телефон уличкома. С ним вместе определили день и время встречи. А как зимой через весь город добраться туда, если в выходной день редкий городской автобус вообще не ходит? Но для молодого мужика три километра расстояние плёвое.
Пригласил с собой кума-собутыльника Виталика Гридюшко. Вдвоём стали на лыжи и успешно пришли к избирателям.
Встреча проходила в условленном старом доме по Красноармейской. В каком конкретно, забыл.
Людей было много. Я что-то говорил о деятельности горсовета в пользу населению. Предложил высказывать местные проблемы, о которых сообщу в горсовет. Там они будут изучены и обязательно решены.
Вопросов было поднято столько, что я еле успевал фиксировать. Порассуждал над возможностями их устранения. Поддатый Виталик, которого представил своим помощником, к месту предлагал пути решения сложившихся ситуаций. На заключение представителей власти пригласили за коллективный стол. Хорошо угостили.
Несколько дней добросовестно составлял отчёт о встрече с избирателями. Когда принёс его секретарю горсовета Шарлаю, тот быстро пролистал скреплённую кипу бумаг и похвалил:
- Вот это настоящий отчёт. Видно, что депутат потрудился на совесть.
Я был горд своей значимостью. Больше никогда не виделся со своими избирателями. Ибо понял, что мой отчёт вряд ли кто серьёзно разбирал, и вряд ли были выполнены наказы избирателей. И когда меня выбрали депутатом по тому же округу во второй раз, уже на встречу с избирателями не пошёл, поскольку в черновом варианте имел их фамилии и наказы. Потому лишь их переписал в сокращённом варианте и более общо. На этот раз Шарлай меня не хвалил, а лишь коротко определил мою деятельность одним словом:
- Хорошо.
Вот пишу и вспоминаю эпизоды из своей депутатской деятельности. Размышляю: а бесплатным ли был проезд депутатам на почти отсутствующих городских автобусах, или это мне лишь мерещится? Но два случая помнятся отчётливо.
Позвали меня жители моей улицы Партизанской Филимончики на опись имущества. Не хотел влезать в семейные распри и позвонил в горсовет Шарлаю: обязан ли вмешиваться, если являюсь депутатом от иного избирательного округа? Тот ответил, что депутат должен решать вопросы и по месту жительства.
Пришёл к скандалистам. Ругаются между собой. Каждый вытаскивает из шкафа вещи, которые, на его взгляд, должны быть включены в опись. Второй посылает оппонента подальше и орёт, что это подарила его мама, а потому разделу не подлежит. Соображаю объяснять, что всего лишь составляю опись имущества, а делить его будет суд. Не помогает.
В общем, намучился с описью здорово. Потом до конца депутатства рассказывал, до чего неблагодарна бесплатная общественная нагрузка. И зарёкся когда-нибудь снова баллотироваться.
Второй случай - уже в пользу положения народного избранника. Пришлось ночевать в гостинице города Городка. Там оказался мой лепельский друг Лёнька Разумов. Скорешились. По давней дружбе решили отметить встречу в моём номере. Официально зарегистрировали его посещение на ресепшн. И заголливудили. После 22-х часов в дверь начала ломиться ресепшенка: гость должен уйти, поскольку посещение постояльцев разрешено до 23 часов. Мы не открыли. Через некоторое время раздаётся более настойчивый стук: милиция. Впускаю. Требуют документы. Показываю красное удостоверение депутата. Тон обращения меняется. Спрашивают, почему не открыли администрации. Отвечаю, что пребывание гостей разрешено до 23 часов, потому гость имеет полное право находиться у постояльца ещё 14 минут. Окидывают взглядом бедно сервированный стол, смотрят на депутатское удостоверение, возвращают его и напоминают, что к 23-м часам гость должен уйти. Обещаю. Уходят. А в нужное время покидает номер и Лёнька. Утром ресепшенка скажет, что меня выручила «красная книжка», иначе не миновать бы дебоширам оформления протокола. Но мы ведь и не дебоширили, а пили молча.
Данное себе обещание никогда не баллотироваться в депутаты я нарушил через, примерно, десятилетие. Полез в кандидаты в депутаты уже Верховного Совета БССР. Против моей кандидатуры тогда восстала главная верхушка руководства района в лице первого секретаря районного комитета коммунистической партии Ивана Шаколо. Но об этом я уже писал воспоминание. Вкратце напомню: победили оба. Он не допустил моего выдвижения в кандидаты, а я не допустил его выдвижения в кандидаты. Оба остались квиты.
27 декабря 2020 года.
Читайте мои единственные в мире «Личные мемуары о красной эре».
НРАВИТСЯ |
СУПЕР |
ХА-ХА |
УХ ТЫ! |
СОЧУВСТВУЮ |
Лучший комментарий
Партактыў пасля паседжання засяліў гасцініцу. Сабраліся ў адным нумары, п"юць, гамоняць. Не даюць спаць аднаму цвярозенніку. Пайшоў той на рэсепшн і загадаў падаць 5 шклянак чаю роўна праз 5 хвілін. Вярнуўся і кажа п"янюгам:
- Мальцы, сцены маюць вушы, а вы анекдоты пра Брэжнева травіцё. Гэта небяспечна.
- Дурань, - накінуліся на яго. - Не сталінскія ж часіны цяпер.
- Зараз пабачыце, - паціснуў плячамі цвярозеннік, паднёс губы да рызеткі і сказаў: - таварыш маёр, калі ласка, дашліцеце ў 32-гі нумар 5 шклянак чаю.
Адчыняюцца дзверы і заходзіць рэсепшнік з пяццю шклянкамі чаю на падносе.
П"янюгі аслупянелі. Моўчкі выпілі чай і спаць паклаліся.
Раніцой цвярозеннік прачынаецца, а ўсе ложкі пустыя. Пайшоў на рэсепшн. Пытае, дзе пастаяльцы з яго нумару. У адказ чуе:
- А іх уначы таварыш маёр забраў.
- Чаму тады мяне пакінуў? - спалохана пытае партактывіст.
- Яму ваш жарт з рызеткай спадабаўся, - патлумачыў рэсепшнік.
Блукач, на які тэрмін "выбіралі" дэпутатаў мясцовых саветаў? Ці плацілі якія грошы за дэпутатства?
Калі глядзець на жыццё сучасным абывацелем, то той вядомы чалавек дамогся больш! Але .... чаму мы жывем у дупе? Таму што ў кармушкі стаяць спецыяльна прызначаныя людзі, якія ведаюць як трэба))) Але той чалавек сыдзе і нічога пра яго не застанецца, акрамя прыкормленых суродзічаў, а вось ад Блукача застанецца памяць. Паважаны Блукач, не магу настойваць, але можа пара артыкул пра будучыню напісаць? А то толькі ўспаміны і ўспаміны)))
БАРЫС ВалосаЎскі, не согласна, вспоминает он со всей ответственностью, потому что знает то, о чём пишет. А про будущее он же не баба Ванга. Разве что, на карты раскинет.
Или я не права,Блукач?
Мартин Минчук, магу памыляцца, але, здаецца адно скліканне гарадскіх дэпутатаў доўжылася 2,5 года. Плацілі толькі сярэдні заробак за дзень сесіі. І наконт бясплатнага праезду на гарадскім транспарце ў тэксце выказаныя сумненні: было ці не было такое?
БАРЫС ВалосаЎскі, пісаць цяжкая ноша. Узяўся за мемуары - трэба цягнуць, які б непад"ёмны не быў гуж, бо разумею, што апрача мяне ніхто не данясе свету пра фактычнае жыццё ў чырвоную эру, дзе кепскае, а дзе і лепшае за цяперашняе. А фантазіраваць пра будучыню лёгка, бо не трэба ўдакладняць факты, варушыць памяць. Вяры што прытрылузіцца. Аднак і гэта праца. А я ўзорны гультай. Надакучыла пісаніна.
А скажы мой даражэнькі зямляк , як твой дзядзька Благадіраў ... прысвоіў * ЗОЛАТА МАКЕНЫ * а ..... а гэта значыць ..... партыйныя узносы ...... авёс партыі .... у кармушцы ....))))
Мара, яшчэ ў чырвоную эру трапіліся мне два раманы-ўтопіі Джорджа Оруэла "1984" і "Ферма". Да таго нічога цікавейшага не чытаў. Быў уражаны, шакаваны, забіты напавал прадказаннямі вялікага здумакі - яны адпавядалі майму ўяўленню савецкай будучыні. Але пісаць - была праца фантаста, з яе ён жыў, таму і стараўся. А я за сваю мазню хіба што атрымліваю маральныя аплявухі. Адзіная карысць дык гэта тое, што мне заўсёды не хапае вольнага часу, лішкі якога вярэдзяць душы і сэрцы ўсіх пенсаў. А я з 7 да 23-30 таўку клаву, варушу энцыклапедычныя даведнікі, валочуся, гуляюся з унучкамі і нідзе толкам не спраўляюся. Часта думаю: калі ўжо адпачну належным чынам?
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, даўно вядома, што лепшы адпачынак -- змена заняткаў. Так што працягвай далей так як і зараз, каб "не было мучительно больно за ...".
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, пакуль Пярун з паплечнікамі трываюць цябе.
Виктор Пралич, было такое. Але ж які дурань будзе выліваць дзярмо на добрага, любімага і паважанага дзядзьку? Таму ад мяне і не пачуеце пра тое. Самы адпеты бандзюга для маці заўсёды застаецца лепшым за ўсіх чалавекам. Так і для мяне дзядзька Валодзя. Але ж як Саюз разваліўся, разумныя людзі лічылі Благадзірава героем. А ў маіх вачах ён заўсёды быў такім. Жыві спакойна ў лепшым свеце, дзядзя Валодзя. Вось і цёця Ніна нядаўна да цябе прыйшла. Я не спяшаюся, але ўсё адно калісьці там з"яўлюся. Будзем сябраваць, як у маладосці. Твой пляменнік Валацуга.
Мартин Минчук, маё жыццё было даволі цярністым. Аднак шмат разоў здзіўляў суразмоўцаў выказваннем, што каб па-новай пачынаць жыць, я б выбраў менавіта той самы шлях, якім прайшоў. І ведаю, чаму. Таму, што ў старасці я шчаслівы. Не ведаю пенса, які б так лічыў. Сапраўды, мне дапамагаюць Пярун і яго паплечнікі. А мяняць занятак баюся, бо здаецца мне, што зваленая на мяне гара вольнага часу мяне ж і заб"е, бы адсутнасць працы забівае працаголікаў.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, мне кажется, у тебя не получится, натура не позволит. Вот представь себя лежащим на диване, день и ночь.
Мара, ляжаць на канапе і ні аб чым не дбаць, а толькі вандраваць - мара ўсяго майго жыцця. Але ажыццяўлення яе баюся. Ты маеш рацыю - не тая натура.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, ну дык ты ж і так заняткі мяняеш: то пішаш, то бадзяешся, то ўнучак даглядаеш, то новыя крамы адчыняеш, ... . Цярэшку толькі даўно не жаніў.
Калі нехта прысвоіў партыйныя ўзносы, дык гонар таму і хвала -- менш засталося Гарбачову з хеўрай. І ўвогуле -- гэта традыцыйная практыка камуністаў яшчэ з царскіх часоў.
Мартин Минчук, ты яшчэ больш пахваліш майго дзядзьку, калі даведаешся, што ён абкрадаў не Гарбачова, а Брэжнева з хеўрай. Я яго за гэта паважаў тады, паважаю цяпер, і буду паважаць заўсёды.
Наконт змены заняткаў маеш рацыю. Аднак усе яны зноў жа звязаныя з наступнай пісанінай. А Цярэшку не жаню таму, што з пачатку нашэсця каранавірусу спыніў усялякія стасункі з грамадствам, стаў самотнікам. Вось у панядзелак будзе навагодняе мерапрыемства ў інвалюдаў. Запрашалі. Адмовіўся. Дык наехалі самім зрабіць здымкі і даслаць мне з інфармацыяй, каб склаў тэкст і паставіў у блог. Ну як адмовіць, хоць гэта мне і нагрузка на паўдня. Зазначаю так спецыяльна, каб іншыя не паследавалі такім жа чынам мяне эксплуатаваць.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, рэсэпшенка ў гасцініцы Гарадка ламілася ў дзверы таму, што таксама хацела выпіць, а магчыма і не толькі. Можа і патанчыць. І чырвонае пасведчанне не спатрэбілася бы.
Да я . в принципе , Володя целюсь не в твоего дядю . ЦАРСТВО ЕМУ НЕБЕСНОЕ , я про тех кто кормился за взносы . кто казался самым добрым и умным....... а толку...с этих ...КИРАУНИКОУ ,, которые жили только для себя а нас работяг .......дурнили ....
Мартин Минчук, в 2005г. я был по делам в Шклове.Остановился до утра следующего дня в местной гостинице.При оформлении на ресепшене я "поблагодарил" шкловчан за такой хомут на шее белорусского народа,который является их земляком.Часа в 2 ночи ко мне в номер настойчиво постучали Открыл -- контора глубокого бурения.Проверили документы и ушли....Я к тому,что сейчас в каждой гостинице есть свой человечек от КГБ.Они и во времена Блукача были.Как говорит мой знакомый Гарри Погоняйло "...эти люди шинелей не снимают."
Олег Тычино, мяркую, што свой чалавек ёсць нават у кожным калгасе. Але свае людзі ў першую чаргу -- людзі і ім уласціва ўсё люцкое, у тым ліку прагнасць і да гарэлкі і да патанчыць.
Мартин Минчук, не, яна была старой бабай, а я яшчэ да 30-ці.
Виктор Пралич, і пры тым дурнілі нас умела.
Олег Тычино, абсалютна правільная выснова наконт кантролю за белгасцініцамі.
Партактыў пасля паседжання засяліў гасцініцу. Сабраліся ў адным нумары, п"юць, гамоняць. Не даюць спаць аднаму цвярозенніку. Пайшоў той на рэсепшн і загадаў падаць 5 шклянак чаю роўна праз 5 хвілін. Вярнуўся і кажа п"янюгам:
- Мальцы, сцены маюць вушы, а вы анекдоты пра Брэжнева травіцё. Гэта небяспечна.
- Дурань, - накінуліся на яго. - Не сталінскія ж часіны цяпер.
- Зараз пабачыце, - паціснуў плячамі цвярозеннік, паднёс губы да рызеткі і сказаў: - таварыш маёр, калі ласка, дашліцеце ў 32-гі нумар 5 шклянак чаю.
Адчыняюцца дзверы і заходзіць рэсепшнік з пяццю шклянкамі чаю на падносе.
П"янюгі аслупянелі. Моўчкі выпілі чай і спаць паклаліся.
Раніцой цвярозеннік прачынаецца, а ўсе ложкі пустыя. Пайшоў на рэсепшн. Пытае, дзе пастаяльцы з яго нумару. У адказ чуе:
- А іх уначы таварыш маёр забраў.
- Чаму тады мяне пакінуў? - спалохана пытае партактывіст.
- Яму ваш жарт з рызеткай спадабаўся, - патлумачыў рэсепшнік.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, гэта табе па маладосці здавалася, што яна старая баба. Успомні: жанчыны ў СССР ішлі на пенсію ў 55 год, а рэсэпшанка яшчэ працавала. Пугачова годоў у 60 чарговы раз выйшла замуж за, па ўзросту, сына.
Мартин Минчук, не пераканаеш. Гэта старая ресепшанка мне цяпер падышла б у тым узросце, а тады я ад яе ўцякаў бы.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, ты просто на то время не знал мужской мудрости. Собрались мужики и конечно зашел разговор о женщинах, какие лучше в плане постели, один говорит лучше всего 16-17 лет, небесная чистота, учить всему с Азов надо, класс. Второй говорит, 25 самое то, много умеет но ещё в поиске, самый цимус. третий говорит, не мужики самое то 35-45, она уже знает чего хочет, можно самому не чего не делать,ляпота. Четвертый говорит, дураки вы мужики, лучше всего после 60-ти, она каждую ночь думает что последний раз этим занимается и такие фортеля выписывает, у вас фантазии не хватит. Так что ты Валацуга наверно много потерял.
Терентий, ты не так зразумеў. Гэта я з узросту да 30 гадоў назваў рэсепшанку старой бабай. А цяпер баба ў 60 гадоў мной успрымаецца як клёвая маладзіца. Няхай ведаюць, што і іх цэняць яшчэ старэйшыя дзялы.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, ага, как же, ценят. А сами на 25летних зыркают.
Мара, для 60 гадовых 25 гадовыя - гэта унучкі! За унукамі глаз і глаз патрэбны! ТАК?)))
Мара, дык што, калі дзяды зыркаюць на 25-гадовых? А карысць з таго якая? Толькі нервы псуюць сабе. Нездарма ж стары класік трапнае двухрадкоўе напісаў з натуры:
Вясна... Жанчыны знялі боты -
Гэтулькі вачам маім работы!
Мара, БАРЫС ВалосаЎскі, Блукач ВАЛАЦУЖНЫ,
1980, не открывается.
Мара, простите, не моя вина, а админа, который не про работу сайта переживает, а за то, чтобы кое-кому удалось сохранить власть.
Песенка про дедушку. https://youtu.be/C4-Xht_JZwQ
Так усе Ж добра)
БАРЫС ВалосаЎскі, хачу быць такім дзядочкам, хоць і раумею, што мара гэтая нездзяйсняльная. Кішка тонкая.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, бабла маловато?
Мара, менавіта так. Ведаў адзінокіх ветэранаў вайны з вялікімі пенсіямі. Дык да іх лепельскія маладыя бічоўкі гужам хадзілі. Вядома, тыя сапраўдныя франтавікі ўжо паўміралі, бо столькі не жывуць.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, не хочу обидеть сапраудных франтавикоу, но если бы они меньше любили женщин, падких на гроши, может ещё бы пожили.
Мара, і я не хачу пакрыўдзіць сапраўдных франтавікоў, аднак з табой пагаджуся. Некаторых з іх да смерці наблізілі сквапныя бічоўкі. Сам ведаю такіх ваякаў. У аднаго нават інтэрв"ю браў. Праўда, пра пасляваенную дзейнасць на пасадзе кіраўніка невялікага прадпрыемства.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, пра гэта трэба і распавесці у артыкуле! ---- Ведаў адзінокіх ветэранаў вайны з вялікімі пенсіямі. Дык да іх лепельскія маладыя бічоўкі гужам хадзілі. --- Але бліжэй да вясны!))) Каб зайдросцілі)
БАРЫС ВалосаЎскі, за тваёй прапановай у апошнім каменце стаяць некалькі дзён працы журналісцкага расследавання, гара крыўды ад радні і іх знаёмых. Адказ табе будзе такі: а нахрана казе баян? Каб абывацелям было цікава? Цікавейшага шмат творыцца. Няхай сочаць.
БАРЫС ВалосаЎскі, чему завидовать? если их пенсиям, так тут скорее порадоваться за ветеранов - заслужили. А если насчёт бичовок, то наоборот - нормальный человеки печалится должен, что в нашем обществе такое происходит.
Мара, а ветэранам якая класная забава! Так, можа ў нейкай ступені і меў рацыю, калі казаў, што бічоўкі некаторым ветэранам жыццё скарацілі, аднак цяпер забіраю свае словы назад, бо лічу, што некаторым яны жыццё падоўжылі, дзякуючы напаўненнем яго станоўчымі эмоцыямі і ўзнёслымі пачуццямі, накшталт нараджэння самаацэнкі: ёсць яшчэ порах у парахаўніцах. Малайцамі былі дзяды! А грошы - вошы: сёння ёсць, заўтра сышлі.
Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, я тоже передумала, хоть в старости радости. А деньги, как говорил мой сын в детстве:"это бумажки".
Мара, каваль "Сельгастэхнікі" Саша Барчук у 70-я гады так характарызаваў грошы: грошы - яны як вошы, шавеляцца ў штанах, пакуль ад іх не пазбавішся.