ЗБЕРАЖЭННЕ ГІСТОРЫІ Ў БЕЛАРУСКАЙ ССР і Ў НЕЗАЛЕЖНАЙ БЕЛАРУСІ

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

 Раней каля кожнага важнага гістарычнага аб’екту ці на ім усталёўвалі масіўную, тоўстую, шэрую і грозную шыльду Міністэрства культуры.

 Мацавалася яна на ўмураванай у зямлю тоўстай жалезнай трубе, як паказана на застаўцы ўверсе, ці на дзвюх трубах па краях, таксама на бетонавай аснове – каб не выдралі злыдні.

 Такога, здавалася б, непарушнага маналіта, да гэтага часу не захавалася ніводнага – знішчылі злыдні. Як усталёўваюцца ахоўныя шыльды цяпер, зараз пакажу.

 Загнала мяне настальгія ў Верабкі, дзе нарадзіўся. Сябар прапануе наведаць помнік археалогіі “Плоская гара”, на якім, чуў, паставілі ахоўную шыльду Міністэрства культуры. Пайшлі.

 Пры Савецкім Саюзе шыльда тут стаяла падобная на паказаныя вышэй. Але вандалам спатрэбілася на нешта. Дзе ж новая? Вунь яна, перад плоскай вяршыняй гарадзішча.

 Сама шыльда выраблена з тонкага пластыку, прыкладна з такога штампуюць школьныя лінейкі – можна дзвюма рукамі зламаць.

 Увагу звярнула мацаванне шыльды – звычайная круглая палка, падобная да чаранка рыдлёўкі. Цікава, а як яе ўмуравалі ў глебу? Усё адно ж згніе.

 Узяўся адной рукой за “пастамент” і лёгка выняў яго з зямлі.

 Яшчэ лягчэй запхнуў кол назад у дзірку.

 Нават калі б кол умуравалі ў зямлю, і ён не вымаўся б, праз некалькі гадоў яго напаткаў бы лёс вось гэтага дарожнага знаку.

 Ён упаў, калі не зразумела па першым здымку.

 Не ўстаяў таму, што драўляны слуп згніў.

 Добра бачны пень, з якога расла падпорка.

 Хоць тону раствору закапай пад такі слуп, усё адно згніе. Гэткі ж лёс чакае і ахоўны знак на Плоскай гары, калі раней над ім не паздзекуюцца вандалы. А дарожны знак, несумненна, паставяць на трывалую аснову. Але чаму яго падзенне першым павінен быў зафіксаваць Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, а не дарожнікі, не верабцы? Апошнія, вядома, бачылі ляжачы слуп, аднак ім гэта да аднаго месца - нармальна і без знака. Нахрана тады ненармальнаму Блукачу гэты бардак, калі за выкрыццё яго не плоцяць? Менавіта так зараз думаюць асобы, адказныя за ўстаноўку шыльды і знаку, чытаючы гэтае маё абурэнне. Я сам сабе кожны раз задаю такое пытанне, заракаюся бачыць расхлябанасць і нядбайства ў выкананні даручанай справы, і нічога з сабой зрабіць не магу. Як можна моўчкі прайсці каля ахоўнай шыльды Міністэрства культуры, якую зрабілі ледзь не з паперы і ўтыкнулі бы чучала ў агарод? Як не заўважыць паваленага знака, ябы не бачаць яго верабцы? Дык можа я не ў Верабках нарадзіўся? Эўрыка! Ёсць адказ: цягнулі мяне ў Лепельскай радзільні.

 Словам, жывём, засоўваючыся ўсё глыбей у ж….

10.8.2019.