ЛЮСЕНІЦА Ў БЯДЗЕ, або ПАТРЭБНА ВАЙНА СУПРАЦЬ МАНКУРТАЎ

Людскія звароты да старога валацугі

"Валацуга, данясі да грамадскасці мой зварот да цябе! -- прасіла лепяльчанка наташка Седзіна. -- Данясі да грамадскасці яго. Можа мае словы трапяць на вочы ці ў вушы адказным за ахову прыроды. Трэба ж неяк ратаваць зямлю нашу ад манкуртаў!" Паслухаўся я Наташу. Вось што ад яе пачуў:

"У пагодлівы выхадны вырашылі са знаёмай Крысцінай Суворавай прагуляцца. Маршрутам выбралі лясную дарогу, што вядзе ад возера Святога да азёраў Вялікая і Малая Люсеніцы.

Нядоўга нас цешыў вясновым абуджэннем навакольны бор. Як толькі зайшлі ў яго, так і пачалі натыкацца на смецце. Пластыкавыя бутэлькі, рознага кшталту ўпакоўка, прадметы невядомага прызначэння… Настрой сапсаваўся. Бераг Вялікай Люсеніцы засмечаны болей за лясное наваколле.

Узяліся збіраць смецце ў кучкі. Некалькі іх склалі, каб адразу ў вочы кінуліся – раптам леснікі ўбачаць і вывезуць. А самі падумалі: каб стаялі тут кантэйнеры, дык адпачывальнікі скідвалі б смецце туды. Ставяць жа кантэйнеры на гарадскім пляжы, на берагах Святога, Шчыбата, Усавікаў, Сверзна, Негразы. Чаму б не прывезці іх і на Люсеніцу? Праўда, чыста там, дзе не смецяць, а гэта ўжо залежыць ад выхаванасці чалавека.

Па шляху назад мы паўз дарогу яшчэ некалькі смеццевых кучак склалі. Цяпер справа за лесаахоўнікамі – вывозьце".

Занатаваў маналог Ваўчок ВАЛАЦУЖНЫ (Валадар ШУШКЕВІЧ). 2012 год. ЛЕПЕЛЬ.