УЗЫХОДЖАННЕ НА ПІК ЛЕПЕЛЬШЧЫНЫ. Бадзяўкі

 Лепельскія бадзяўкі Блукач і Скалаброд загарэліся ахвотай штурмаваць самую высокую вяршыню Лукомскага ўзвышша вышынёй 279,4 метра над узроўнем мора, што згубілася ў чатырохкутніку Грыгаравічы-Вялікія Таронкавічы-Ляхавічы-Пахомлевічы.

 Дарога была гразкая, таму да задуманай мэты рушылі пехатой.

 Дапамагала пракладваць маршрут падрабязная касмічная мапа.

 З поля скрозь лясную верацейку выйшлі на раллю.

 Ішлі лесам, які забіраўся ўсё вышэй і вышэй у неба.

 Без навігатара не знайшлі б макаўку гары ў бярозавым гушчары.

 А як адшукалі, дык абурыліся.

 Геадэзічны знак падпёрла складня спарахнелых і ўжо нікому не патрэбных дроў, быццам для яе не знайшлося іншага месца.

 Ад былога трыганаметрычнага пункта застаўся валун-пастамент з мантажнай дзіркай.

 Сам бетонавы знак з адлітым крыжом па версе валяўся ў кустах. Бадзяўкі паставілі маналіт на аснову, аднак узгрувасціць на ранейшае месца не здужалі.

 Грунтоўна адпачылі, бо стаміліся.

 За кубкам гарбаты разважалі аб лепельскай бездухоўнай абыякавасці: не надаваць вядомым спакон вякоў прыродным і гістарычным аб’ектам уласных назваў, а таксама забывацца на тыя, што прыдумалі прашчуры – маглі б гару хаця б прымітыўна ахрысціць Грыгаравіцкай.

 Спускацца да падножжа было лягчэй, чым караскацца на вершаліну.

 Але ўздыхаць з палёгкай было рана – колы нашага Мата наперадзе пільнавалі глеістыя лужыны і коўзкая квашаніна.

 На зваротнай дарозе завярнулі ў двор старой Грыгаравіцкай школы, з якога савецкі храм навукі ў асобе яго дырэктара Васіля Паўлавіча Бародзіча спіхнуў каменныя надмогільныя маналіты і крыжы ў кусты. Пасля смерці школы свядомы бульдозер трактарыста аграсэрвісу Колі Сцяпанавіча Тухты выцягнуў пліту 1864 году нараджэння і паставіў прыкладна на ранейшае месца.

 Падрабязна аб тым з расшыфроўкай каменнай эпітафіі чытайце тут: “ЭКСПЕДИЦИИ. Некрополи Григоровичского края”.

6 лістапада 2017 году.