КАК ЛИТОВЦЫ БЬЮТ БЕЛАРУСОВ

Да что ж мы за люди такие? что все нас хотят избить, поработить. С малых лет и до сих пор только о том и слышу - кругом враги - немцы, американцы. И даже ранее бывшие друзья - поляки и прибалты - становятся врагами. И родная Украина. А теперь по ТВ вещают и Турция против нас. А мы ж такие хорошие.

Вот только китайцы и арабы вроде неплохо к нам относятся. Вопрос, куда примкнём? к дракончикам или паранджу оденем?

Приятелю дворники на авто выломали на паркинге пока ходил по магазинам в Литве. И это не единичный случай. Видимо, шпана местная развлекаентся. Видят, что номера белорусские, разборок долгих устраивать не будут.

А так, как и везде, люди разные есть. Как и у нас хватает гопоты.

Мара, колькі жыву, столькі мяне ўлады палохаюць крыважаднымі капіталістамі і майданамі. А як паеду да тых, дык людзі аказваюцца лепшымі за беларусаў. І ў хостале жыў з назвай "На Майдане". Цудоўныя месца і адносіны да чужынцаў.

Леонид (admin), правільна, гапаты ўсюды хапае. Майму суседу манкурты адарвалі люстэрка задняга агляду і тут жа выкінулі толькі таму, што на іх шляху начавала машына. Штовечар па буднях гляджу 15-хвілінны канал "чп.бай" пра падзеі ў Беларусі. Ён амаль апалітычны. Звярніце ўвагу. Карысна ведаць, што творыцца ў асяроддзі беларускіх падонкаў. Раю.

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, мама моя рассказывала, что когда они приехали на Украину, в 50-х, без ложки-кружки тамошние жители встретили их как своих, помогали, кто чем мог - кастрюлями, мисками, кое-какой мебелью. Женщины учили мамку лепить варенники, варить настоящий ураинский борщ. А вот когда вернулись на родину, в Лепель - называли чужинцами, в школе меня дразнили за украинский акцент. Вот совсем недавно встретилась с однокласницей, разговорились о том, о сём, так представляешь, она до сих пор считает меня приезжей, не Лепельчанкой.

А в Друскининкае, в санатории понравилась вежливость и предупредительность медперсонала. Единственное, что поразило - закрытые на замок колодцы около дороги.

Мара, што я няспынна і даказваю: чужынцаў у Беларусі не любяць. Кожнай жыццёвай сітуацыі ў мяне ёсць фотасведчанне. Падчас велакруізу па Кругляншчыне здзівіўся, навошта студню ля дарогі замкнулі:

Адказалі: каб падонкі ката не ўкінулі. Слушна: мой кіндэр-сусед тое і зрабіў з дваровай студняй. Ратавальнікі ўначы даставалі жывёліну-небараку.

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, одно радует, молодёжь сейчас другая, особенно в больших городах, то ли развал союза этому поспособствовал, толи интернет. Правда и упёртых консерваторов ещё хватает.

Мара, наконт сучаснай моладзі згодны з табой, хоць мы і прывыклі вярсці на яе паводле прынцыпу адвечнай праблемы, адлюстраванай у класічным рамане "Отцы и дети". А калі разабрацца? Яшчэ на маёй памяці мальцы хадзілі з каламі вёска на вёску, у горадзе - вуліца на вуліцу. Асабіста ўдзельнічаў у бойцы Гадзіўлі са Свядзіцай. На вяселлі ці адпраўцы ў армію абавязкова біліся каламі. Лазілі ў калгасныя і прыватныя сады. Дык лепей такія паводзіны моладзі ці яе апантанае завісанне ў кампутарах? Вось з такіх пунктаў і трэба разглядаць праблему.

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, пра калы не знаю, я ж дзяучынка.

Про сады, не помню чтоб лазали, в мою молодость тех садов было!!! и колхозных, и частных.

А нынешней может проще яблоко на рынке купить. Но то, что она умнее нас, это очевидно. Мы вон 26 лет назад как выбрали, до сих пор очухаться не можем.

Мара, так, 26 год таму назад падману не было. Усё насельніцтва ў другім туры галасавала за будучага манюку, каб толькі не прайшоў прэм?ер Кебіч. А за падлікам галасоў строга сачыла сумленная выбарчая камісія. Аднак і тады махлявалі. Падчас першага туру галасавання мне трэба было ехаць на Палессе ў водпуск. Рашыў прагаласаваць датэрмінова за Пазняка. Так і зрабіў. А як вярнуўся, адказны райвыканкамавец высмеяў мяне за тое, што прагаласаваў за Кебіча. Як так? А так, што скрыню з датэрміновымі галасамі адвезлі ў кацельню запаведніку і спалілі. А бюлетэні падмянілі новымі за Кебіча (ён жа быў праўладным кандыдатам). З таго часу я ніколі не галасаваў датэрмінова.

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, а я голосовала только первый раз, а потом, разобравшись, что мой голос ничего не решает, забила на это дело. И с того времени ничего не изменилось - ложь так глубоко въелась в мозги и души вышестоящих, что кроме неё там ничего не осталось. По инерции и пониже начальники пропитались ложью, и покатилось, как с горки крутой. Как, например, гос. ТВ показывает протесты? народа простого вроде как и нет, всё сплошь бандиты с ножами и баллончиками. Целые колонны бандюков, состоящие из женщин, девушек, да старушек. Во, докатилось государство за 26 лет. Плохо милиция работала, только сейчас опомнилась, и давай колошматить направо и налево, аж брызги кровавые летят, да ошмётки тела человеческого.

И чем сильнее дубасят, тем яснее в мысли в мозгах.

Мара, я ўхваляў ігнараванне выбараў. Аднак сам прапускаў толькі прызначэнскія выбары дэпутатаў у мясцовыя саветы і палатку аднадумцаў, бо лічыў, што ад майго голасу іх прызначэнне ні на ёту не залежыць. А вось выбары галоўнай асобы краіны прапусціў толькі аднойчы - у 2015 годзе з дня выбараў у мяне пачынаўся тур у Чарнобыльскую зону і Кіеўскую вобласць. Што цікава: пехатой пераходзіў беларуска-ўкраінскую мяжу. Ніводзін беларускі пагранец ці мытнік не спытаў, чаму я пакідаю Беларусь менавіта перад самым пачаткам галасавання. А вось украінскія службоўцы ўсе да аднаго не маглі зразумець, чаму беларусу па фізе выбары прэзідэнта. Адказваў даслоўна: ён сам сябе выбера і без майго ўдзелу. На астатнія ж выбары хадзіў з надзеяй, што ўсё ж мой голас дадасца ў скарбонку і Ганчарыка, І Мілінкевіча, і Казуліна, і Костусева, (Караткевіч прачарнобыліў), і Ціханоўскай. Вядома, спадзяванні былі дарэмнымі, аднак сумленне - чыстым.