10. Слово из прошлого. ГОЛОВУ ЗА САПОГИ

Интересно, а почему УладзимЕр, где находилась друкарня, и поподробнее про мастака Миколу Барбаро и Витаса Шалевича. За распространение этой газеты были ли какие-то гонения со стороны властей, милиции? Всё же 1 000 экземпляров напечатать и распространить - это большая работа по тем временам!

Спецыяльна для Розы. Быў пранцып: абы не па-руску. Таму і нарадзілася "е" ў слове "Уладзімір". Мікола Барбаро быў інструктарам райкаму партыі, дырэктарам ільнозаводу, а калі прымкнуў да БНФ, то ўжо даўно знаходзіўся на пенсіі. Даўно і памёр. Ніякі ён не мастак, а проста выконваў прымітыўныя малюнкі і шапку для выдання. Тады дазвалялася выдавать любыя выданні без дазволу і рэгістрацыі тыражом да 999 асобнікаў. Ніякіх пераследаў не было, бо камуністы, пачуўшы свой канец, сядзелі адносна ціха, бы мышы пад венікам. Прадаваў газету аб´ёмам 4 паласы за 20 капеек. Выручаныя грошы ішлі на наступнае выданне. Вазіў макет у Менск і сам забіраў гатовы наклад. Рабіў гэта праз пастаяннага чалавека. Друкарня Вітаса Шалевіча - падполная, таму мяне туды не дапускалі. Усе ксераксы, прынтары і пішучыя машынкі былі на ўліку ў КГБ. Як хаваўся Шалевіч - не ведаю. Ды мяне пра яго органы і не распытвалі.

Прашу прабачэння: у слова "прынцып" ускочыла "а" не з прынцыпу, а па маёй няўважлівасці.