Гэта мая адзіная далёкая вандроўка, якую не апісаў у СМІ. Мабыць, паленаваўся. Цяпер адкапаў ва ўласным архіве фотаальбом і жахнуўся - непрафісійна зробленыя танным савецкім фотаапаратам і няякасна замацаваныя здымкі пажоўклі ад часу, хутка зусім загінуць. Стала шкада іх, і я вырашыў змяціць напаўжывы дарожны фотадзённік у сеціва - няхай хоць такім чынам падоўжыцца яго жыццё.
Час змусіў зрабіць каментар да назвы падарожжа, што не патрабавалася тады, паколькі ў тыя далёкія часіны было ўсяго тры тэлеканалы, і па адным з іх больш за год штодзёнь ішоў мексіканскі мыльны серыл "Проста Марыя". Тэлеглядачкі па ім млелі і не адрываліся ад экранаў. Вось я і назваў аналагічна сваё падарожжа ў знак падколкі пусціўшых слёзы жанчын па лёсе далёкай ад нас проста Марыі.
Варта патлумачыць і здымкі карцін на маіх застаўках да апісанняў падарожжаў. Пасля кожнай значнай вандроўкі я дамаўляўся з нейкім лепельскім мастаком, і ён паводле здымка пісаў карціну. Разлічваўся па рознаму. Каму плаціў 10 даляраў, каго паіў. З адным сам так напіўся, што той арганізоваў дастаўку мяне дахаты. Затое цяпер сцяна маёй залы нагадвае выстаўку работ лепельскіх мастакоў, значная частка з якіх ужо жыве на тым свеце (Жарнасек, Ярмолік, Самахвалаў).
![]() НРАВИТСЯ |
![]() СУПЕР |
![]() ХА-ХА |
![]() УХ ТЫ! |
![]() СОЧУВСТВУЮ |