808. МОЙ ДЗЕД РЫГОР ЛОГВІН З НОВЫХ ВАЛОСАВІЧАЎ. Чабатар Аляксандр

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

 Памяці свайго дзеда, адважнага і вясёлага чалавека, які жыў на стыку двух стагоддзяў, прысвячаю.

 Раней не было прынята вывучаць гісторыю сваякоў, ці рабілі гэта толькі вельмі адукаваныя людзі з прыстойных сем´яў. Але я паспрабую.

 Мой дзед Рыгор Пятровіч Логвін нарадзіўся 10 сакавіка 1910 году ў вёсцы Новыя Валасавічы Валосавіцкай воласці Барысаўскага павету Мінскай губерні Паўночна-Заходняга краю Расійскай Імперыі ў шматдзетнай сям’і мяшчан.

 Хто нейкім чынам быў у цяперашніх лепельскіх Новых Валасовічах ведае месца, дзе раней быў клуб. Дык вось на месцы клуба раней стаяла царква. За гэтай царквой і асталявалася сям´я Логвінаў.

 Пра жыццё свайго дзеда да 1939 году мне нічога не вядома. Ведаю толькі, што калі свет даведаўся пра новую другую сусветную вайну, мой дзед ужо служыў у рабоча-сялянскай чырвонай Арміі.

Тэрыторыя цяперашняга Лепельскага раёну тады была памежнай, і дзед займаўся зборам харчавання для вайскоўцаў. У верасні 1940-га ўзяў шлюб з жыхаркай вёскі Дрымаўшчына Лепельскага раёну Нінай Венядыктаўнай Куплевіч, маёй будучай бабуляй. Пражылі Логвіны шчаслівае жыццё, пусціўшы ў свет трох дачок.

 Ваяваў дзед Рыгор простым шафёрам на 1 Украінскім фронце 13 арміі ў 4 асобным хімічным батальёне. Прайшоў усю вайну, праз Польшчу і Нямеччыну, мае ўзнагароды. Аб тым сведчыць выпіска з загаду па 1 Украінскім фронце: “…Логвин Григорий Петрович 1910 г.р.… Звание: красноармеец. Дата подвига: 16.04.1945,18.04.1945.

ПРИКАЗ … 16 мая 1945 года №164… Рядовой Логвин при выполнении боевых задач по постановке дымовой завесы для прикрытия передовых частей, форсирующих реку НЕИСЕ и ШПРЕЕ, показал себя смелым и отважным воином. 16 апреля 1945 г. Логвин под сильным обстрелом противника вплавь переправился через реку НЕИСЕ и первым ворвался в окопы противника и в рукопашной схватке уничтожил 4 немецких солдат, которые обстреливали наших саперов, наводивших переправы, и дал маскирующую дымзавесу. 18 апреля 1945 года Логвин с дымсредствами вброд переправился на западный берег реки ШПРЕЕ под сильным огнем противника и поставил своевременно дымовую завесу, чем обеспечил успешное форсирование реки войсками».

 Такім чынам мой дзед прайшоў усю вайну. Яшчэ адным сведчаннем таго служыць вайсковы білет.

 У старажытныя часы вядомы палкаводзец Аляксандр Македонскі з нагоды перамогі над ворагам заўсёды даваў два дні на рабаўніцтва заваяванага аб’екту. Потым гэтае дзеянне сталі называць здабычай трафеяў.

 З трафеяў дзед меў насценнае люстэрка і цырульны набор, бо падабалася яму людзей стрыгчы. Але больш цаніў медалі «За Адвагу» і «За Перамогу ў Вялікай Айчыннай Вайне». Самі медалі і дакументы на іх я захоўваю і перадам дзецям як памяць пра продка. А яшчэ берагу Падзячную грамату ад самога маршала Конева, якую дзед атрымаў у ліпені 1945 году. Вядома, вялікі тэкст яе інфармуе аб подзвігах усяго 1 Украінскага фронту, у тым ліку і пра штурм рэк Нэйсэ і Шпрэе, аднак у дакуменце запісана і прозвішча дзеда.

 Пасля дэмабілізацыі дзед Рыгор працаваў шафёрам у саўгасе “Валасовічы”. Запомніўся мне вельмі вясёлым чалавекам, выдатным апавядальнікам. У дзяцінстве напужала мяне яго казка пра чорта з печы. Як і ўсіх дзяцей, мяне цікавіла шафёрская справа. Мне пашанцавала больш за іншых равеснікаў, паколькі быў бліжэй да машыны. Седзячы ў кабіне, заўсёды цікавіўся, як хутка мы едзем, і, пачуўшы, што 70 кіламетраў за гадзіну, вельмі здзіўляўся неверагоднай хуткасці.

 Так, мой дзед быў звычайным чалавекам, які араў і сеяў канём і рыдлёўкай. Аднак асвоіў аўтамабіль і праехаў на розных марках палову Еўропы аж да самай Перамогі. Рэдка каму такое ўдалося.

 Памёр дзед у 1980 годзе ў вёсцы Новыя Валасовічы.

 Пры выпадку я заўсёды стараюся наведаць магілы дарагіх мне дзеда Рыгора і бабы Ніны Логвінаў.

2021