УЛЛА ЗА БОЛЬНИЦЕЙ. Валацуга

Вазар з Юрмалы:

А закінутая будка важная ў сэнсе прывязкі тэмы да мясцовасці: стаіць бы таполя на Плюшчысе доўгія гады.

Цяжка, Васька, табе на чужбіне, настальгія адольвае. А тых, хто жыве блізка ад роднага куту, яна менш даймае. Прывяду прыклад. У пачатку тясячагоддзя запрасіў мяне старшыня Слабадскога сельсавету Клундук на сустрэчу выпускнікоў яго класу, каб я напісаў аб тым у газету. Амаль усе аднакласнікі былі мне незнаёмыя, паколькі Свядскую школу (а яны ўжо Слабадскую) заканчвалі гадоў праз дзесяць пасля мяне. Але мяне цікавіла, як адбываецца такое таемства.

Дырэктар школы робіць пераклічку па класным журнале. Названы былы вучань устае і здае справаздачу аб тым, дзе і кім працуе, адкуль прыехаў. Геаграфія ашаламляьная - людзі прынесліся з Валгаграду, Масквы, Мінску... Калі хто адсутнічае, аб ім распавядаюць тыя, хто ведае прычыну і яго лёс. Даходзіць чарга да Дзёмкі (імя забыўся). Маўчанне. Потым хтосьці адказвае:

- Яго няма па ўважлівай прычыне.

Дырэктар дапытваецца, што за прычына такая. У адказ чуецца:

- Яго сёння радоўка, дык кароў пасвіць.

Я быў ашаломлены. Хтосьці з Волгі нёсся, каб наталіць настальгію, а слабадскі малец не змог замяніцца радоўкай, каб пабачыцца з аднакласнікамі. Але радоўка - адгаворка. Проста, яго не адарваная ад мінулага сучасная будзёншчына цалкам забіла ў сэрцы зародак пакутаў па незваротным маленстве і школьным сталенні. Слабадская рэчаіснасць замуштравала так, што хоць у зашмаргу лезь. Вось такі, Васька, і ў нас з табой падыход да далёкага мінулага. На месцы яно мяне не вельмі хвалюе, а табе ў далёкай краіне вярэдзіць душу і сэрца. Тым больш, што нас разлучылі штучныя і прыродныя нечаканасці.

Яшчэ сёлета з´езджу ў Верабкі, прабягуся сцежкамі нашага дзяцінства ды накрэмзаю настальгічны рэпартаж. Спецыяльна для нашага пакалення.

В 2013 мы тоже встречались классом, через 35 лет, школы уже нет, по этому встречались в Гостином дворе, до утра наговориться немогли, поразила "отмазка" одной из одноклассниц теперь лепельчанки. " Что я ваших пьяных харь не видела" Таже история когда была встреча гадивлян, собрались самые далёкие, а местные даже были в деревне но не пришли. Чужая душа потемки.

Красивые фотографии, подсвеченные неназойливым осенним солнцем. Если поделить лепельчан на эссенских и улловских по принципу - возле какой реки прошло детство, юность или же проходит теперешнее время, то я однозначно улловский.

Тоска по родным местам - интересная штука, вроде и все неплохо в жизни, семья, дела, а все равно наступает период, когда очень тянет вернуться. Уверен, так будет всегда, тут уже ничего не исправишь, да и зачем?

Что касается поднятой темы о разных чувствах к одним и тем же местам - равнодушии местных и ностальгии уехавших, то я и сам не раз задавался вопросом - насколько бы я любил бы Лепель, если бы не уехал? Ведь тогда бы накладывались на место различные неудачи или неприятности, которые бывают у каждого, а так - уехал и неприятности, если они были, кажутся далекими-далекими, и вспоминается в основном хорошее. В этом и объясняется равнодушие некоторых оставшихся к встречам выпускников - у них здесь проблемы и неприятности, которые нужно решать, а у приезжих одноклассников проблемы остаются дома.

Терентий, Nibbler, сваімі каментамі вы пацвердзілі мае развагі наконт ступені заразнасці хваробы, што называецца настальгіяй. Вы ёй заразіліся, паколькі назаўсёды з"ехалі з радзімы, а мяне гэтая немач не адольвае, бо жыццё праходзіць у родным куце.

С одной стороны - да, ностальгия. С другой стороны, приехав в родные места понимаешь, что в прошлое не вернёшься - всё другое. Даже порой местность неузнаваемо узменяется со временем. Как говорят философы, нельзя в одну и ту же реку войти дважды. Стремимся как бы назад - вспомнить прошлое. А приезжаешь всё равно в настоящее, где нет всего того, что осталось в памяти применительно к этому месту, - люди, предметы, события - которые остались в веке двадцатом. Они сделали своё дело и ушли, оставшись историей. Осталась только память.

Виктор Ленчевский, выдаў ты прыгожую тыраду. І я падумаў: вось Тамара Лісічонак з блізкага Лепеля на ўвесь раён, дзякуючы настальгіі, праславіла раней амаль нікому невядомае Міхалова, а чаму б табе з далёкага Ўралу хоць парай мемуараў не ўславіць блізкую да Міхалова тваю родную Глінніцу? Паводле логікі, чым далей лёс закінуў чалапвека ад роднага куту, тым ярчэй свядомасць распальвае настальгію.

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, спасибо большое за предложение. Я подумаю.

Виктор Ленчевский, думай са станоўчым зыходам. З табой мне будзе лёгка працаваць таму, што ты сам будзеш набіраць тэкст. Мне застанецца яго толькі лавіць і рэдагаваць, калі ў тым будзе патрэба. За памылкі можаш не хвалявацца, што часам стрымлівае некаторых аўтараў - мой мазгавы карэктар іх не прапускае. Хаця здараюцца рэдкія пралікі. Вунь вышэй у звароце да Васіля Азаронка сам у сябе прапусціў памылку, напісаўшы "на чужбіне". А гэта па-руску. Па-беларуску будзе "на чужыне". Можа ніхто і не заўважыў гэтага, апрача мяне самога. Пішы, вядома, па-руску. Глінніца чакае твае ўспаміны:

Дарэчы, а што па-беларуску ў назве вёскі пішацца адно "н", ці дарожнікі зрабілі памылку?

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, по русски было точно "ГлиННица". Па беларуску - не ведаю. Если напишу, то, думаю, не скоро, т.к. и времени мало (нужно грошы зарабляць) , и потом нужно будет текст согласовать с мамой - для ней эта деревня родная. Она больше фактов и людей знает. Она тут родилась (я тут каникулы проводил у бабушки с дедушкой - по паспорту у меня место рождения Боровка. Хотя как все районные родился в Лепельском роддоме). Да и тут может быть больше не история вёски получится, а история семьи. Что, пожалуй, неразделимо.

А по поводу таблички при въезде в деревню - она уже в 2017-м (когда я крайний раз был тут) на кустах лежала (столб сгнил и я его почти как в фильме "государственная граница. 1941-й год" поднял, чтобы было видно что деревня такая есть). Может и нет её уже, если дорожники не починили.

Виктор Ленчевский, наконт шыльды "Глініца" ты адгадаў - здымак я рабіў у 2016 годзе, а ты яе бачыў на зямлі ўжо ў 2017-м. Вось чаму лічу правільным на здымках уключаць дату фатаграфавання, з чым не быў згодны адмін сайту, калі я пісаў рэпартажы ў "Навіны".

Калі ласка, узгадняй з маці свой тэкст. Для будучых пакаленняў выхадцаў з Глінніцы будзе важная кожная гісторыя сям"і гліннінцаў. Усё ж, на мой погляд не дылетанта ў беларускай мове, Глінніца і па-беларуску павінна пісацца з двумя "н". А памылак на дарожных знаках лепельскіх дарожнікаў я з дзясятак выпраіў за жыццё. Адну ніяк знішчыць не ўдаецца: ужо некалькі дзясяткаў гадоў на дарозе Лепель - Полацк стаіць дарожны знак "Пескі". Няўцям тэхнарам, што тады і націск перанясецца на першае слова. А, згодна з вымаўленнем мясцовых жыхароў, назва паходзіць ад слова "пясок" на якім не расце культурная расліннасць, і на пляжы загараюць. Таму націск прыпадае на апошні склад, а правілы правапісання канкрэтна патрабуюць, каб перад націскам пры перакладзе з рускай мовы літара "е" пераходзіла ў "я": па лЕсе гойсае лЯсны звер. Смейцеся, людзі, з лепельскіх дарожнікаў:

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, есть разница между новостным сюжетом, который начинается с даты после заголовка и путевыми заметками, которые можно публиковать и через год

Леонид (admin), мой электронны архіў фотаздымкаў налічвае некалькі тысяч, а можа і дзясяткаў тысяч фатаграфій. Найбольш у іх цаню дату фіксацыі сюжэту ці аб´екту. Па-першае, сам бачу, калі здымаў і адпаведна арыентую тэкст. Па-іншае, мае здымкі служаць самі па сабе дакументамі, якія не патрабуюць тэкставага тлумачэння зафіксаванага часу. Здараецца, што пры выкарыстанні фота дата становіцца лішняй. тады яе лёгка сцерці ці адрэзаць. Дарэчы, хацеў прывесці прыклад здымка з вышэй размешчанага адказу Віктару Лянчэўскаму, а на месцы фоткі там сядзіць маленькі зялёны квадрацік. Нядаўна такія квадрацікі ускоквалі і пры загрузцы фотак у "лічку". Пераправерыў працэс у "ВКонтакте". Там атрымліваецца. Можа які збой утвараецца на сайце? Калі ласка, правер.

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, да, это результат переезда на новый сервер. Увидел - исправил.

Nibbler, А я ( про деления) и тот и тот , сам с Плинтовки и с друзьми всегда ходили купаться на "Баневу" , раз а бабушка с "Садовой" , и на той и на той реке одинаково время проводил