МАЛАНКА НА ПАЛІГОНЕ

Упершыню пра возера Маланка даведаўся з карты-кіламетроўкі Лепельскага раёна, выдадзенай у 2008 годзе. Звярнуў увагу на маленькую сінюю плямку з надпісам “воз. Маланка” ў атачэнні зеляніны паміж Заслонавам і Сызаўшчынай. Невядомасць і таямнічасць паклікалі ў дарогу.

Мінуўшы мост цераз Улу ў Заслонаве, праехаў уздоўж пабудоў вайсковага палігона, звярнуў наўздагад управа на адну з лясных дарог. Куды ехаць далей, калі ад кожнай з іх адгаліноўваюцца дзясяткі іншых? Карта аб тым маўчыць.

Дапамагла інтуіцыя. Рукі самі паварочвалі руль у патрэбным кірунку. У даўняй дзялянцы нага міжволі націснула на тормаз -- за парослай бярэзнікам верацяёй угадваецца глыбокая лагчына, магчыма возера.

Так і ёсць. Цалкам зарослая асакой лагчына-пратока ўпіраецца ў тарэц возера. Толькі Маланка гэта ці суседняя Глыбачка?

Заглыбіўся ў яловую пушчу. Дарога заняпала, у самым гушчары рэзка павярнула ўправа і растварылася на светлай узбярэжнай паляне. Наперадзе -- невялікае лясное возера, перад ім -- вогнішча і дзеці наўкола.

-- На Маланку ці Глыбачку трапіў?

-- Маланка гэта! -- адказалі хорам.

Пазнаёміліся. Сем вучняў пятага, шостага і восьмага класаў Зслонаўскай школы разам з настаўнікамі Андрэем і Марынай Лазоўскімі выбраліся ў паход аднаго дня. Распавялі, што сярод турыстаў -- учарашнія пераможцы раённага конкурсу вакальных груп школьнікаў на лепшую песню Жэня Ляўковіч, Таня і Наташа Лазоўскія.

Кіраўнік гуртка турыстаў Андрэй Лазоўскі выклаў праграму паходу. Спачатку наведалі крыніцы “На крыжах”. Хто жадаў, пакупаўся ў святой купелі. Затым перабраліся на Маланку. Тут падзяліліся на дзве каманды і ўзяліся спаборнічаць, якая з іх першая паставіць палатку, раскладзе вогнішча і закіпяціць два літры вады. Спаборніцтвы праходзяць весела. Мужна вытрымлівае ўсе цяжкасці пешага паходу выхаванец дзіцячага садка Дзіма Лазоўскі, сын Андрэя і Марыны.

Са шкадаваннем пакінуў зручнае для адпачынку месца -- светлую паляну, стол і лаўкі з дошак, кладкі да чыстай вады, бо разумеў, што тут я лішні. Вярнуўся на гару, з якой упершыню ўбачыў Маланку. Добра агледзеў яе. Невялікі авальны вадаём хаваецца ў засені яловай пушчы з аднаго і сасновага бору з другога боку. З майго тарца -- шырокая лагчына-пратока з нябачнай, хоць і блізкай Глыбачкі, з супрацьлеглага -- пратока ў Улу. На той бок лагчыны вабіць грыбнымі месцамі ўтульны бярозавы гай, аднак цераз балота не перабярэшся. Не бачна, каб да возера можна было падабрацца ў іншым месцы, апрача як з паляны, занятай школьнікамі-турыстамі.

Па крутым схіле спусціўся да забалочанага берага. Заглыбіўся ў пушчу. Водны ўрэзак капіруе сцежка, якая ўецца між тоўстых ялін аж да табара заслонаўцаў. Збіраю чорныя грузды ды жоўтыя падгруздкі. Вярнуўшыся на касагор дзялянкі, знаходжу лапікі апенек. Абедаць сядаю за стол з дыхтоўнай лавай, змайстраваныя вайскоўцамі на краю дзялянкі. Што гэта іх рук справа, сведчаць выкапаныя шматлікія капаніры для тэхнікі, для салдатаў -- схованкі пад дахамі з тонкага бярвення, раскіданыя па зарасніках бляшанкі з-пад грэцкай кашы.

Увогуле, мясцовасць засмечаная пластыкавымі ёмістасцямі. Натрапіў на яму, запоўненую зношанымі керзавымі ботамі. У яловы гушчар звезены абломкі вучэбных сталоў.

З гарадскога мікрараёна Сельгастэхніка да Маланкі 19,4 кіламетра. Ад заслонаўскага моста да паляны на беразе -- два з паловай кіламетры.