17 янв 2021 в 08:55 — 4 года назад

798. РАНІЦА Ў МІХАЛОВЕ. Лісічонак (Гурко) Тамара

Тема: Лепельщина без прикрас     Сегодня: 1, за неделю: 2, всего: 1026

(Звесткі аб аўтары глядзець тут.)

  Прачынаюся знянацку, быццам мяне хто ў бок штурхнуў. У хаце ціха, змрочна, а ні груку, а ні пляску. Сапе на канапе Валерык, мармытнула ў сне бабуля. У нагах, згарнуўшыся ў клубок, спіць Цішка.

 А я ўжо вытарэшчваю вочы. Чаго, і сама не ведаю. Але раптам:

 - Гууу-гууу, - парушыў пяшчотную цішу ў хаце, над усім Міхаловам гудок цягніка.

 Во дурніца – гэта ж ужо раніца, ён на Воршу паляцеў.

 Скрыпнуўшы спружынай, перавярнуўся на другі бок Валерык (ён раніцай уставаць не любіць). Заварушыўся Цішка. Я скокнула на падлогу, нацягнула сукенку і бягом на вулку. І аслупянела на ганку: прама перада мной, быццам з-пад зямлі, біліся ў неба залатыя прамяні. А над імі дрыжала празрыстае марыва. Аж дух захапіла – бы ў казачным сне. Здалося, што адтуль вось-вось узляціць жар-птушка.

 - Ну, што ускочыла? Хай бы яшчэ паляжала, - парушыла казачнае ўяўленне баба Проска.

 Заляскатала даёнкай. З Федзькавага гародчыку скрыпнуў журавель. Мыкнула ў хляве кароўка. Спознена закрычаў певень. Брахнуў Дружок. Вёсачка Міхалова прачнулася!

 Падаіўшы Красулю, бабуля налівае поўны кубак малака.

 - Пі, дзетка, сырадойчык. Хварэць не будзеш.

 Ай-вой! Ці ж я ўвесь кубак адолею?

 Адліваю ў сподачак кату. Плёскаю ў міску Дружку. І толькі хачу напаіць пеўніка, як баба Проска ззаду:

 - Парсюку ж трохі пакінь.

 І смяецца.

 Глытаю рэштку. Бяру дубец, выганяю з хлява Красулю. Каля Мацвеевай хаты ужо стаіць са сваёй Буронкай Танька. Цётка Ленка выганяе Пяструшку:

 - Ужо ганіце, дзеўкі, і маю, а то Валодзька дрыхне. Не дабудзіцца.

 А што нам цяжка? Гонім. Вітаемся з цёткай Ганнай, з кветкамі, бярозкамі, з сонейкам над Міхаловам…

 Хутчэй, хутчэй! Наперадзе цэлы дзень, а ў ім ніводнай свабоднай хвілінкі… Перш-наперш трэба забегчы да бабы Пракопіхі, а то зноў будзе скардзіцца, што днюем і начуем у бабы Проскі.

 - Бабуля! – крычу прама з вуліцы. 

 Дзверы адчыняе дзед Пракоп:

 - Аж я спалохаўся – так вокны задрыжалі. Думаў, гром грыміць. А гэта наша Марка крычыць.

 - І нічога не дрыжыць, - крыўджуся я на дзеда.

 Гэтых дарослых не зразумець – яны нават клічуць мяне па-рознаму: дзед Пракоп усё больш Маркай, баба Марыля – Птушачкай, баба Проска – Унучачкай, а цётка Алька – Томкай-Хатомкай, і толькі цётка Тамара правільна – Тамарачкай.

 Але што з іх возьмеш? Баба Марыля кажа, што мазгі ў іх сохнуць, а ў маладых растуць. Дзед за гэта на яе злуецца. І яны пачынаюць сварыцца:

 - Ну, гэта ў баб мазгі сохнуць, а мужык чым сталей, тым разумней.

 - Ай, паглядзіце на яго, які вумнік знайшоўся! Ды ні адзін мужык без бабы не пражывець.

 - Ха! Яшчэ як пражывець! Вунь Трафім у Горках жыве ж неяк.

 - Во-во – неяк. А ні каровы, а ні парсюка. Лайдак, дый годзе.

 - Зато ўжо вы, доўгавалосае племя, без мужыка – што воз без каня, - гне сваю лінію дзед Пракоп.

 - А Проска - свацця? – выказвае свой галоўны козыр баба Марыля.

 - Ну, дык… - хоча нешта адказаць дзед.

 - Дык–індык! – не саступае бабуля.

 У хату заходзіць цётка Тамара:

 - Ну, хто сёння галоўнейшы?

 - Хто-хто, - бурчыць дзед. – Хіба ж вас, доўгавалосых, пераспорыш? Во, толькі адна доўгавалоска будзе за дзеда.

 Гладзіць мяне па валасах. Кручу галавой: для мяне што дзед, што баба аднолькавыя. Так і адказваю:

 - Дзед галоўны каня запрагаць, а баба – карову даіць

 І ўсе рагочуць:

 - Во, хто самы разумны – ні вашым, ні нашым.

 А тым часам, пакуль спрачаліся ды жартавалі, паспелі бульба ды яечня, і смачна запахла супам-зацірухай з грыбамі. Цётачка ставіць усё на стол. Дзед садзіць мяне побач з сабою на лаўку, у куточак. І мы з ім сёрбаем заціруху з адной міскі, адзін другому падлічваючы з’едзеныя лыжкі.

 А як пад’елі, усе па сваіх справах падаліся – дзед на лінію, цётка ў калгас.

 Баба Марыля пытае:

 - Ці ты ўжо пабяжыш да бабы Проскі?

 - Не, бабуля, пабуду з табой. Я ж вас аднолькава люблю.

 - Ну, тады бяры кошык з зернем. Пойдзем карміць куранятак ды яйкі збіраць, - расчуленая баба Марыля гладзіць мае валасы.

 Скончылася раніца. Пачаўся звычайны вясковы дзень.

*   *   *

   Жара и нега. И небо надо мной

   Раскинуло шатёр свой голубой.

   Ласкает ветер щёки,

   Свирель поёт далёко…

.

   Тропинка за собой зовёт,

   Берёзки водят хоровод.

   Цветная радуга дугой

   На берег выгнулась другой.

.

   Водою тихо плещет речка,

   Поёт в траве кузнечик,

   Желтеет хлебом нива –

   Всё для меня, лишь только б я была счастливой!

.

   «Спасибо! - родине кричу. –

   Добром я щёдро отплачу:

   Полям, лучам и белым облакам

   Любовь до капельки отдам».

2021



Метки: Лисичёнок (Гурко) Тамара

НРАВИТСЯ
СУПЕР
ХА-ХА
УХ ТЫ!
СОЧУВСТВУЮ






Лучший комментарий

17 янв 2021 в 13:15  — 4 года назад

БАРЫС вАлосаЎскі, Тома, выходи из дома, мне не очень. Лучше всего, как назвали родители - Мара. Вишь как интересно получается, на ник как раз сгодилось, хотя в те времена даже и не догадывались об интернете. Да что там интернет, лампочки в Михалове появились, если не изменяет память где-то в 60 годах.

Видимо связь предков существует, и выражается вроде в никчемных деталях.

5


17 янв 2021 в 10:09 — 4 года назад

...Гэтых дарослых не зразумець – яны нават клічуць мяне па-рознаму: дзед Пракоп усё больш Маркай, баба Марыля – Птушачкай, баба Проска – Унучачкай, а цётка Алька – Томкай-Хатомкай, і толькі цётка Тамара правільна – Тамарачкай...

Мара, дык Ўжо дарослых разумееш?



17 янв 2021 в 11:07 — 4 года назад

Ці не ў часы 4 цягнік на Воршу гудзеў ля Міхалова?

1


17 янв 2021 в 11:12 — 4 года назад

БАРЫС вАлосаЎскі, не всех, бывают с такими выкрутасами, что думаю, права была моя бабуля, мозги со временем высыхают. У некоторых.

1


17 янв 2021 в 11:15 — 4 года назад

Мартин Минчук, точно так. Для Михаловцев и будильника не надо было.



17 янв 2021 в 13:04 — 4 года назад

Мара, а што табе болей спадабаецца? Мне, напрыклад - Тома)))



17 янв 2021 в 13:15 — 4 года назад

БАРЫС вАлосаЎскі, Тома, выходи из дома, мне не очень. Лучше всего, как назвали родители - Мара. Вишь как интересно получается, на ник как раз сгодилось, хотя в те времена даже и не догадывались об интернете. Да что там интернет, лампочки в Михалове появились, если не изменяет память где-то в 60 годах.

Видимо связь предков существует, и выражается вроде в никчемных деталях.

5


17 янв 2021 в 20:05 — 4 года назад

Мара, зноў цябе зацаніў твой замежны прыхільнік:



17 янв 2021 в 20:26 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, ну допустим , карту выдала не я, а ты. Чужие лавры не присваиваю. А за "малайчыну" - спасибо.



17 янв 2021 в 20:30 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, озеро Огзино увидела, а ещё помню было такое небольшое озерцо возле села АЗЕРЦЫ. Это по дороге из Михалова на Черцы. Так ни села, ни озерца.



17 янв 2021 в 20:51 — 4 года назад

Мара, Каля Зяленага Вострва есць веска Азерцы! Раней была малая і мела 2 возера) Цяпер там жывуць заможныя людзі!



17 янв 2021 в 21:21 — 4 года назад

БАРЫС вАлосаЎскі, это нверное другие АЗЕРЦЫ, наши вроде ближе к Михалову.



17 янв 2021 в 22:01 — 4 года назад

БАРЫС вАлосаЎскі, Мара, Азерцы - вёска ў баку ад Зялёнага Вострава, за Сяргееўшчынай. Стаіць на беразе двух азерцаў, падзеленых помнікам археалогіі - гарадзішчам. А прыродны вадаём непадалёк ад возера Вогзіна называецца Азярцо. Усе яны мной даследаваныя і апісаныя. Лянуюся капацца ў сваіх інтэрнэтных нататках, бо іх пад дзве тысячы. Нават з дапамогай сістэматызацыі гэта зрабіць складана, патрабуе шмат часу.

А Мара мае на ўвазе цяпер дужа зарослы вадаём паміж яе вёскай Міхалова і вёскай-прывідам Пунты. І яны ў мяне двойчы падрабязна апісаная.

1




Авторизуйтесь, чтобы оставить комментарий




Темы автора





Популярные за неделю







Яндекс.Метрика
НА ГЛАВНУЮ