16 фев 2021 в 09:09 — 4 года назад

803. ЖАНІХ-ХАХОЛ У МІХАЛОВЕ. Лісічонак (Гурко) Тамара

Тема: Лепельщина без прикрас     Сегодня: 1, за неделю: 2, всего: 1611

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

 А божачка ты мой! Не магу заснуць, кручуся з боку на бок, а сну ні ў адным воку. Ці таму, што паклалася не на сваім месцы? Звычайна ўлетку я сплю ў сваім ложку, а зімой – на грубцы. А сёння ляжу на высокай бульбяной скрыні і на сенніку. Колка. Мулка. І сена трашчыць. Бабуля кажа: для здароўя карысна. Дык хай бы Валерык сюды паклаўся, а то сапе вунь на сваёй канапе, хоць бы хны яму.

 А можа таму не сплю, што стамілася? Гэта ж цэлы тыдзень у хаце парадак наводзілі, быццам да Каляд ці да Вялікадня. На вокнах фіранкі памянялі, шырму новую баба Проска з шафы дастала. Павесілі і каля майго ложку новы падзорнік з карункамі. З карункамі і вышытымі кветкамі ручнікі на божнічку прыладзілі. Стол круглы вялікі скаблілі ножыкам. А падлогу гальнём дралі ўдвох з Валерыкам, аж два вядры вады змянілі. Блішчыць, што яйка жоўценькае.

 І з чаго, скажыце, такі перапалох? Цётачка Алька жаніха вязе. І не абы адкуль, а з самага Данбасу. Гэта ж яна туды заехала да маіх бацькоў, дык там яго і знайшла. Баба Проска сварыцца:

 - Ай-вой, толькі ў нашай пародзе хахлоў і не хапала! Учудзіла дачушка любая Алька. А што я цяпер Пятру скажу, кавалеру ейнаму даўняму? Са школы яшчэ сябравалі. Дражнілі іх жаніхом і нявестай. А Томцы, маці ягонай, у вочы сорамна будзе глядзець.

 А мне дык цікава, якія яны – хахлы? Як на фотакартцы, што цётачка прыслала, дык звычайны чалавек, абое з чорнымі валасамі. У нас з такімі валасамі дзядзька Коля і сама баба Проска – чорныя бы смоль. Кажуць, і я з такімі нарадзілася, але цяпер чамусьці пасвятлелі, бо я пайшла ў таткаву пароду, гэта значыць, у Пракопаву.

 А сну так і няма. Злажу ціхенька, каб не грымнуцца - скрыня высокая. Спачатку на зэдлік, потым на падлогу. Шлёп-шлёп па новым палавічку. Рыпаю дзвярыма і сядаю на ганку.

 Зорачак на небе – бачана-не-бачана. Пераліваюцца, мільгацяць, быццам кажуць:

 - Чаго не спіш, Тамарачка?

 А каб жа я сама ведала. Нейкія незвычайныя пачуцці хвалююць маю душу. Здаецца, што я ў гэтым вялізным свеце адна сяджу на ганку, а вакол цішыня, глухая.

 Нерухома стаіць бярозка каля брамы. Калышуцца галінкі. Не дрыжаць лісцікі. І мае любыя кветачкі апусцілі галовы, спяць і бачаць свае кветкавыя сны. Спіць у хляве кароўка. Спіць парсюк, Спіць Дружок. Спіць Міхалова і ўвесь свет. Адна Тамарка, раскінуўшы рукі-крылы, лунае над вёскай. І ўзлятае яшчэ вышэй. І ўжо бачыць той Данбас, дзе жывуць людзі-хахлы. І тое мора, на якім нарадзілася. Сіняе-сіняе, без канца і краю. А ў ім рыбка залатая кажа чалавечым голасам:

 - Ай-вой, дзетачка-унучачка, напалохала бабу. Ці ж можна спаць на ганку? – бярэ мяне на рукі бабуля. – Халаднючая бы тая лягушка.

 Гэта я сядзела-сядзела дый заснула. А мора і рыбка, і Данбас мне прытрылузіліся ўва сне. Зноў лезу на скрыню, уладкоўваюся на сенніку. І ўжо нічога не колецца, і не муляе, і смачна пахне сухім сенам, летнім лугам. Хоць бы не праспаць, бо госці прыедуць дзённым цягніком…

 Ранкам баба Проска пячэ пірагі, скварыць скваркі з каўбасой, піханай пальцамі. Нас з Валерыкам адсылае да бабы Пракопіхі за нейкімі чаркамі, што цётка Люба з Балгарыі прывезла:

 - Бяжыце, дзеткі, бо самой некалі, не ўпраўлюся. Ды глядзіце, не пабіце.

 Баба Марыля таксама рыхтуецца, ужо напякла цэлую гару тварожнікаў. Трашчаць у печы на патэльні скваркі. Пахне грыбамі.

 - Прыляцелі, птушаняты? Ну, што там бабка Проска? Справілася? - пытае ў нас.

 - Пірагі пячэ з яблыкамі.

 - Вой, а я з грыбамі! То і добра. Хай той хахол усякіх паспрабуе. А ці самі снедалі?

 - Не, толькі малака папілі.

 - Ну, вядома ж, Просцы дыхнуць некалі.

 Ставіць на стол тварожнікі. Ліе ў кубкі малако:

 - Ешце, птушаняты.

 Тварожнікі салодкія, з макам. Мы яго самі з галовак вытрасалі. Было нудна і маркотна. Але затое цяпер трэскаем за абедзве шчакі, так смачна.

 Баба Марыля выносіць з хаты кошык, у якім складвае тыя асаблівыя чаркі.

 - Глядзіце ж, асцярожна, не пабіце ж, не бадзяйцеся нідзе, а зразу дадому ідзіце.

 - Ай, баба, - злуюся я. - Ці ж мы маленькія, ці дурныя? Самі ўсё ведаем.

 Валерык тузае мяне за руку, каб не пярэчыла бабе.

 - А што я такога сказала? – не магу супакоіцца. – Носяцца, быццам не жаніх прыязджае, а прынц заморскі, што ў казцы пра царэўну Несмяяну.

 Да цягніка паехалі на брычцы дзед Пракоп, дзядзька Ванё і Валерык.

 Ежы нагатавалі, што і за тыдзень не з’есці. Елі з новых талерак, пілі з тых балгарскіх чарак. Праўда, піў жаніх хахляцкі мала. Мо таму, што цётка Алька трымала яго за руку і казала:

 - Мой Юра не п’е.

 І як яго нашыя мужыкі ні ўгаворвалі, а не паддаўся ён на іхнія ўгаворы, чым дужа спадабаўся бабе Просцы.

 - Глянь ты, які малец разумны: і не курыць, і не п’ець, - казала яна цётцы Альцы. – Можа і добра, што за Петрака не пайшла. Той чарку любіць пацягнуць.

 Пакрыху пачаў падабацца дзядзька Юрка і мне, тым больш, што падарыў мне каралькі самыя сапраўдныя, а не такія, што мы рабілі сабе з рабіны.

 Дзядзька Коля вучыў госця касіць, біць касу, секчы дровы.

 - Во, мама, а ты перажывала, - казаў ён бабе Просцы. – А нічога зяць папаўся, удалы. Адно дрэнна – гарэлку не п’е.

 І падміргваў мне, бо я бачыла, як яны за лазняй пілі самагонку і цыбуляй з градкі закусвалі.

 - Слава богу, - хрысцілася бабуля. – Можа і пашчасціла дачушцы, хоць і са свету моладзец.

 І сапраўды - пашчасціла. Дзядзька Юрка быў і не п’яніца, і вясёлы, і працавіты. Як перацягнула яго цётка Алька з Данбасу, дык два дамы пабудаваў сваімі рукамі: адзін у Лепелі, другі ў Міхалове.

 Толькі смешна было, што клёцкі і драчонікі еў з белым хлебам. Усе здзіўляліся, а баба Проска казала яму:

 - А зяцёк ты мой, ці ж табе так смачна?

 І падсоўвала яму смятану ці малако:

 - Запі, а то, не дай бог, удавішся.

 А мы, вытарашчыўшы вочы, глядзелі, як ён кусае клёцку, тады хлеб, запівае малаком, зверху з’ядае лыжку смятаны, і дзіву даваліся, як спрытна ў яго атрымлівалася.

 Спрабавалі так і самі, але хлеб засядаў у глотцы, не дапамагала і малако. Малацілі так, без нічога, бо гэта была, бадай, самая смачнейшая ежа.

 Так што хоць і сварылася баба Проска спачатку, а прыжыўся ў нашай пародзе хахол. Нарадзіў двух сыноў, а яны аж шасцёра ўнукаў.

2021



Метки: Лисичёнок (Гурко) Тамара

НРАВИТСЯ
7
СУПЕР
2
ХА-ХА
УХ ТЫ!
СОЧУВСТВУЮ






Лучший комментарий

17 фев 2021 в 09:59  — 4 года назад

КИКИ, гэта ж я Блукачу напісаў, каб ён сабе гадоў не прыбаўляў.

Колькі гадоў табе я не ведаю, але уважліва чытаючы твае расповяды пра дзяцінства нецяжка падлічыць Больш пазітыву, усмешак і ты гэту мяжу лёгка пераадолееш.

3


16 фев 2021 в 10:29 — 4 года назад

Файна

2


16 фев 2021 в 11:09 — 4 года назад

БАРЫС вАлосаЎскі, і я так лічу. І Блукачыха таксама.

2


16 фев 2021 в 11:39 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, за то Блукачихе особая благодарность от Мары.



16 фев 2021 в 13:21 — 4 года назад

КИКИ, пераказаў. Блукачыха радая. А як чытаў ёй, рагатала з цвярозасці хахла. Сказала: "Ну, копія - ты".

2


16 фев 2021 в 17:33 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, эта фраза : "мой Юра не пьёт" в нашем семействе со временем стала традиционной, менялись только имена. И поводом для разного рода подколов и шуток, тем более поводов было предостаточно.



16 фев 2021 в 17:57 — 4 года назад

КИКИ, lдавай працяг -- дзе i як адбылося вяселле? Колькi было выпiта, колькi насоу пабiлi, колькi баянау парвалi? Дзе жылi, працавалi маладзёны? Як склауся лёс Петрака?

1


16 фев 2021 в 17:58 — 4 года назад

КИКИ, давай працяг -- дзе i як адбылося вяселле? Колькi было выпiта, колькi насоу пабiлi, колькi баянау парвалi? Дзе жылi, працавалi маладзёны? Як склауся лёс Петрака?



16 фев 2021 в 18:26 — 4 года назад

Мартин Минчук, придётся тебя огорчить, свадьба состоялась на родине хохла в г. Ровеньки, меня туда, по малолеству не взяли. Даже баба Проска не поехала за неимением денег. Были только дядьки, и про про носы, и кол-во выпитого приехавши назад, молчали как партизаны. Тем болеее по примеру новоявленного родственника они разом сделались: "Юра не пьёт".

1


16 фев 2021 в 19:00 — 4 года назад

Мара Дык усёж распавяди пра лёс Петрака.



16 фев 2021 в 19:19 — 4 года назад

КИКИ, гэта ж трэба так яскрава і праўдападобна пераказаць, як Алька трымала жаніха за руку і даводзіла ўсім, што ён не п?е. Настолькі гэта рэальна, што яшчэ калі тэкст набіраў, дык сам сабе рагатаў. І аж слёзы выступілі, калі ты прызналася, што бачыла, як дзядзька і жаніх пілі за лазняй. І зусім мяне дабіў выраз, што закусвалі цыбуляй з градкі. Ну, выліты я, што справядліва адзначыла Блукачыха.

2


16 фев 2021 в 19:27 — 4 года назад

КИКИ, дарэчы, а Алька як сябе пачувае? Я з ёй стасаваўся ў 2003 годзе. Тады Юры ўжо не было. А яго міхалоўская хата пэўным чынам паўплывала і на лёс маёй сям´і. У станоўчым сэнсе.



16 фев 2021 в 19:34 — 4 года назад

Микола Паравоз, Пятрок с горя подался в чужие края, и что с ним стало потом, мне неведомо. Я ведь была тогда малечей, а они взрослые, и писала я только то, что видела и слышала.

1


16 фев 2021 в 19:43 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, не знаю почему, но вот так ярко в те годы я воспринимала действительность, что и сейчас как вживую перед глазами.

Алька была уехавши в Минск, к старшему сыну после продажи того дома, затем вернулась, купила квартиру на нижней Плинтовке. Ещё год назад пела в хоре ветеранов, но теперь, в связи с пандемией сидит дома. Чувствует, как и все люди в её возрасте.



16 фев 2021 в 20:08 — 4 года назад

КИКИ, ёй жа павінна быць далёка за 80.



16 фев 2021 в 20:16 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, озвучивать не буду, она же дама, а у дам возраст уточнять неприлично.. Я вот тоже, как девчонка, хотя мне далеко за...

1


16 фев 2021 в 21:55 — 4 года назад

КИКИ, бяда з дамамі ў адносінах прыхоўвання свайго ўзросту. Я нарадзіўся ў сярэдзіне году - якраз у чэрвені. Пачаўся 2021-ы. Мне толькі праз 5 месяцаў будзе 69 гадоў. А я ўжо з новага году хвалюся, што мне аж 69. Гэта няправільна, але лягчэй лічыць: 2021 - 1952 = 69. І па 31 снежня 1921 году мне будзе столькі, а 1 студзеня 2022-га раптам стане 70. Мае гады - маё багацце.

1


16 фев 2021 в 23:26 — 4 года назад

КИКИ, у прозе.ру глядзіце твор Васіля Азаронка: "Мір Тамары Лісічёнок":

https://proza.ru/2021/02/16/1840



17 фев 2021 в 08:56 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, кроме "спасибо" ничего на ум не приходит, узнала то, чего не ведала. Аж слёзы к глазам.

В первую очередь тебе, Блукач, что настоял писать в блог. И особая благодарность Азарёнку, никак не ожидала, что моя скромная писанина будет достойна его внимания. Вот, ей Богу, пишу как думаю. Мне кажется это так просто.

2


17 фев 2021 в 08:58 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ

Зайшоў доктар да хворага у палату, агледзеў яго і пытае: "Колькі вам гадоў?

"Праз тры дні будзе 60" - адказвае хворы.

Доктар яшчэ раз уважліва паглядзеў на хворага і сказаў: "Не, не будзе"



17 фев 2021 в 09:03 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, насчёт возраста. Мужикам хорошо, они со временем становятся статными и мудрыми. И засматриваются на молодых и стройных. А женщины превращаются в седых морщинистых бабулек. Так, блин, обидно.

Вот оно, вечный раздор, неравоправие полов.

1


17 фев 2021 в 09:05 — 4 года назад

Несцерка, не пугай, а то мало- ли, не доживу.



17 фев 2021 в 09:17 — 4 года назад

Мара мне дужа падабаецца, веру табе таксама)))

2


17 фев 2021 в 09:59 — 4 года назад

КИКИ, гэта ж я Блукачу напісаў, каб ён сабе гадоў не прыбаўляў.

Колькі гадоў табе я не ведаю, але уважліва чытаючы твае расповяды пра дзяцінства нецяжка падлічыць Больш пазітыву, усмешак і ты гэту мяжу лёгка пераадолееш.

3


17 фев 2021 в 13:05 — 4 года назад

Несцерка, КИКИ, я не замарочваюся наконт уласнага ўзросту. Факт адчуваю па фізічных здольнасцях. А наконт дурнога розуму разважаю так: яго ў мяне як у здаровага дзецюка. І ў адрозненне ад іншых дзядоў на маладух не зазіраюся, бо ў гэтых адносінах рэаліст. Мяне больш вабяць не маладыя дзеўкі, а маладыя пенсіянеркі. Шапка павінна быць па Сеньку.

2


17 фев 2021 в 13:13 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, ну, это ты такой один, может на сотню. Сколько знаю знакомых стариканов, им подавай молоденьких, кровь с молоком, хотя сами уже в пол согнуты. А некоторые известные артисты, в 90 ещё мечтают о потомстве. Как бы сказала моя баба Проска - паскудство.

2


17 фев 2021 в 13:16 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, поўнасцю згодзен.



17 фев 2021 в 13:21 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, але ж калі мне хто кажа, што з мяне пясок ужо сыпецца, я адказваю, што гэта ж не пясок, а порах, які у маладосці не паспеў згарэць.

1


17 фев 2021 в 13:37 — 4 года назад

Несцерка, ну вот, что и требвалось доказать.



17 фев 2021 в 16:11 — 4 года назад

Несцерка, што з нас пясок сыплецца, могуць казаць толькі маладыя. Набліжаныя да нашага ўзросту так не скажуць, бо самі ў такім стане. Ува мне даўно сядзіць задумка напісвць, які светапогляд у 70-гадовага чалавека, бо яшчэ паўтара дзясятка гадоў таму назад сам не думаў, што ўсё буду ўспрымаць так, як і ў 50-ці і нават 40-гадовым узросце. 70-гадовых лічыў нявартымі асабістых думак, пачуццяў, асэнсаваных дзеянняў. Меркаваў, што яны не жывуць, а існуюць, абы да магілы дацягнуць. Ды толькі ляноцце мне пісаць. Стаміўся за жыццё, як падбіў рысу сваёй дзейнасці адзін паважаны мной палітык: "Я устал". Застаецца толькі дадаць заключэнне яго ж высновы: "Я ухожу".



17 фев 2021 в 16:19 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, не , зыходзіць яшчэ рана. Яшчэ многа засталося недаследаваных куткоў. А цікава ж усюды зазірнуць.



17 фев 2021 в 16:22 — 4 года назад

Несцерка, так, цікава ўсюды зазірнуць. Я так і не дайшоў да вытоку Ляснога ручая, якога тады называў Безыменным. А цяпер неяк - за снегам яго не знайду. Чакаю вясны.



17 фев 2021 в 16:38 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, напэўна нядоўга чакаць засталося. Сіноптыкі абяцаюць пацяпленне. Снег, калі і не сойдзе дык пакрыецца, як кажуць у народзе - "серуном", а па ім ужо хадзіць лягчэй.



17 фев 2021 в 19:41 — 4 года назад

Несцерка, я штодня сачу за прагнозам сіноптыкаў на 1,3, 14 і 30 дзён. У гэтым прамежку кожны дзень мяняюць прадказанні ў межах да 8 градусаў. Гэта раўназначна прагнозу па тыпу: адна баба сказала. Супадзенні з рэчаіснасцю здараюцца толькі ў дужа кароткатэрміновых абяцанках.

2


18 фев 2021 в 09:10 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, калi я не памыляюся у сяннiк пхалi жытнёвую салому, якая на была у камбайне?



18 фев 2021 в 09:47 — 4 года назад

Мартин Минчук, не, у сяннік піхалі сена, бо яно водарнае і мяккае. А салома калючая. Дый камбайнаў тады яшчэ не было. Жалі сярпамі.



18 фев 2021 в 10:02 — 4 года назад

Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, правильно, сено. А баба Проска, знавшая травы,, косила специально для сенника..



18 фев 2021 в 10:50 — 4 года назад

Сена збiваецца у блiн, страчвае пругкасць i не выконвае свайго прызначэння. Сена дадаваць карысна толькi для паху.

1


18 фев 2021 в 13:48 — 4 года назад

Мартин Минчук, насколько мне помнится, сенник менялся каждый год. На зиму хватало, а летом косили на новый.

2


18 фев 2021 в 13:50 — 4 года назад

Мартин Минчук, сяннік лёгка ўзбіваецца па тыпу ўскалочвання любой падушкі, што прымяняецца і цяпер. А пра саламяныя сеннікі нават не чуў. У дзяцінстве спаў выключна на сянных. Адтуль і назва.

1


18 фев 2021 в 16:28 — 4 года назад

КИКИ, набивку тюфяка меняли каждый год по осени, после жатвы. Причем смотрели - если набивка где подгнила, там у человека, который спал на нем, могли быть проблемы со здоровьем. Подгнило снизу - проблемы с ногами.Сверху - с головой и т.д.

Набивка могла быть из соломы и сена. Мне рассказывали. До войны спали прямо на полу. У более зажиточных были перины - из перьев и пуха птиц. У простых людей перьев хватало разве что на подушку, и то, может в качестве приданого для невесты...

3




Авторизуйтесь, чтобы оставить комментарий




Темы автора





Популярные за неделю


24-й припадок ностальгии. СТАРИКИ В МУЗЕЕ. Валацуга  — 1 неделю назад,   за неделю: 209 





Яндекс.Метрика
НА ГЛАВНУЮ