1025. Лепельшчына без прыкрас. ПІЛІГРЫМКА ПА КАСЦЁЛАХ ВІЦЕБШЧЫНЫ. Скалаброд Алег

Сведения об авторе смотреть здесь.

 18 кастрычніка 2025 года каталікі лепельскай парафіі здзейснілі Вялікую пілігрымку па касцёлах Віцебшчыны. Паспелі своечасова, бо Святы Год у Віцебскай дыяцэзіі, абвешчаны Папам Францішкам, завяршаецца 28 снежня 2025 года. І ў гэты час у юбілейных святынях праз сакрамэнт пакаяння, праз падмацаванне святой Камуніяй і малітвай у інтэнцыях Святога Айца са скарбніцы Касцёла можна атрымаць поўны адпуст, прабачэнне і адпушчэнне сваіх грахоў. 

 Чаму так патрэбна было лепельцам ехаць у іншыя гарады, у іншыя касцёлы, бо сам Лепельскі касцёл святога Казіміра з´яўляецца святыняй? Справа ў тым, што поўны адпуст можна атрымаць менавіта толькі падчас канкрэтна пілігрымкі. Такі шанец лепельскія парафіяне страціць не маглі і рушылі па восеньскай дарозе ажно на двух аўтобусах.

 Першай наведанай юбілейнай святыняй стаў катэдральны касцёл пад тытулам Езуса Міласэрнага ў Віцебску.

 Чакаць адкрыцця касцёла патрэбы не было, бо кіраўніком пілігрымкі лепельскіх каталікоў быў сам пробашч Віцебскай катэдральнай парафіі ксёндз Валеры  Марціноўскі.

 Падчас Святой Імшы пілігрымы мелі магчымасць скарыстацца сакрамэнтам пакаяння, памаліліся ў інтэнцыях Святога Айца са скарбніцы Касцёла, падмацаваліся святой Камуніяй і рушылі далей.

 Першым супынкам пасля катэдральнага касцёла стала месца забойства святога Язафата Кунцэвіча ў цэнтры Віцебска. Памаліліся за ўсіх і канкрэтных памерлых і рушылі ў Наваполацк.

 Па дарозе ўбачылі яшчэ здалёк шумілінскі касцёл Маці Божай Фацімскай і не стрымаліся - заехалі.

 Ужо мінула 108 год з таго моманту, калі Маці Марыя скіравала да дзяцей у Фаціме наступныя словы: "Я – Маці Божая Ружанцовая. Трэба працягваць штодзённа маліцца на ружанцы".

 А, дарэчы, ружанцовая малітва - гэта першае, што прачыталі лепельскія пілігрымы, як толькі селі ў свае аўтобусы яшчэ ў Лепелі.  Даведаўшыся пра сучаснае развіццё і праблемы шумілінскай парафіі, рушылі далей, вядома ж, з ружанцовай малітвай.

 Наступная святыня - касцёл пад тытулам Найсвяцейшага Сэрца Езуса Хрыста ў Наваполацку - сустрэла велічнасцю і дажджом.

 Але пахмурнае надвор´е ніколькі не азмрочыла лепельскіх пілігрымаў, а, наадварот, надало грандыёзнасці наваполацкай святыні. Памаліліся, павіталіся з пробашчам касцёла і... ледзь не засмуціліся. Справа ў тым, што мясцовы ксёндз не паспеў прывезці персанальна для пілігрымаў арганістку-навапалачанку.

 Выручыла лепельская парафіянка Людміла Кунчэўская. Сэрцы напоўніліся верай, надзеяй і любоўю, калі чароўныя рукі Людмілы паплылі па клавішах аргану. Калі скончылася музыка, не заўважыў ніхто, бо душы пілігрымаў яшчэ ляталі ў неверагодных арганных гуках.

 Верхнядзвінскі ксёндз Аляксандр Грыцкевіч адразу пры першым поглядзе ўлюбіў у сябе лепельскіх пілігрымаў.

 Яго мілагучны голас і яскравы гумар завалодалі сэрцамі лепяльцаў.

 Ксёндз Аляксандр распавёў пра гісторыю касцёла Нараджэння Найсвяцейшай Дзевы Марыі яшчэ з сераднявечнай даўніны. Год пабудовы сучаснага будынка таксама заслугоўвае адзнакі - 1809. Асаблівую ўвагу ксёндз надаў асобе бласлаўлёнага ксяндза Мечыслава Багаткевіча, які нёс служэнне ў Верхнядзвінску ў гады Другой сусветнай вайны і прыняў пакутніцкую смерць за веру. Памаліліся ў невялічкай капліцы, зрабілі агульны фотаздымак.

 Рушылі далей, у Росіцу.

 Што такое росіцкая каталіцкая святыня?

 Гэта памяць, боль і гонар.

 У 1943 годзе толькі за тры дні ў Росіцы былі знішчаны 1528 чалавек.

 Двое росіцкіх бласлаўлёных ахвяравалі сябе за душы загінулых.

 Ксяндза Антонія Ляшчэвіча расстралялі за тое, што вымольваў вызваліць дзяцей.

 Ксёндз Юрый Кашыра быў спалены з 600 росіцкімі ахвярамі. 

 Лепельскія пілігрымы прайшлі Крыжовы шлях са стацыямі, малітвамі, спевамі і слязамі на вачах.

 Люты восеньскі  холад і ледзяны вецер ніхто не заўважаў на шляху ад касцёла Найсвяцейшай Тройцы да месца спалення мірных жыхароў.

 Перад вачыма стаяў і адчуваўся толькі той жудасны боль і жах, які вытрымалі пакутнікі. Асабістае пажаданне заступніцтва пілігрымы вымольвалі пацалункам крыжа, які ўстаноўлены на месцы трагедыі. 

 Пілігрымка завяршылася. Што засталося ў думках і сэрцах? Чысціня, супакой і вера ў Пана Бога і ў людзей. Мы зможам усё, калі будзем разам з Езусам, Марыяй, усімі святымі і бласлаўлёнымі, са сваімі духоўнымі айцамі і з тымі, хто кожную імшу побач з намі - нашымі супольнымі парафіянамі. Вось каментарый пасля пілігрымкі лепелькі Алесі: “Дзякую ўсім за цудоўную пілігрымку! Уражанні і эмоцыі незабыўныя”. І гэта сапраўды так. 

 З Богам!

Кастрычнік-2025.