Сведения об авторе смотреть здесь.
…Я выезжал из Минска. Ехал на Лепельщину, на малую родину. Обычная привычная дорога – к маме, папе, к друзьям, знакомым, на озёра. Самое время – июнь, тепло, цветет и зеленеет все и вся. И самые долгие дни, и самые короткие ночи.
Вёз папе-музыканту баян после ремонта минским мастером. И мастер хороший, и ремонт хороший. Попробовал – клавиши бегают легко, аккорды звучат. «…А баян зовет куда-то, далеко, легко ведёт!» - вспомнились строчки из «Василия Тёркина».
Вот на выезде из микрорайона Зеленый Луг голосуют попутчики. Как это не взять! Сам много раз ловил здесь попутку, сам себе дал слово: будет когда-то своя машина - всех стану подвозить.
…Она открыла левую дверцу и ловко примостилась на сиденье справа, рядом со мной. «Мимолетное виденье, гений чистой красоты» - словно молния осветила эти строчки в закоулках памяти.
Пытался поехать, стал трогаться, но мотор заглох. Как это так? Что это со мной, многоопытным водителем легковушек?
Надо было повернуть ключ в замке зажигания, завести мотор, включить передачу и - вперед! Но я не мог сделать эти простейшие, привычные движения: боялся, что шевельнусь, и пропадет это виденье, улетучится, исчезнет, как и появилась.
- Ну, поехали? – тихо спросила она. – Поехали, да?
И я понял: дело не в автомобиле, дело – во мне.
Тем временем подбежала ещё тётка-попутчица.
- Ой, спасибочки, что подождали. Мне тут недалеко подъехать с вами.
Отодвинула в сторону баян и присела рядом с ним.
- Ну, теперь поехали? – приободряя меня, повторила девушка.
- Да-да, - ответил я и признался вдруг: - но меня почему-то руки не слушаются. Некое такое оцепенение…
Попутчица на заднем сиденье возле баяна освоилась быстро. Заговорила вдруг.
- Ты очень красивая, вот и свело его, - весело прокомментировала тетка.
Как же выручила меня: объяснила все точно и коротко. Оцепенение прошло, и я вслушивался в разговор попутчиц.
- И счастливая сегодня! — продолжила красавица. - Сдала всю сессию. Последнюю! И получила диплом.
- Заочница? – уточнил, зная примерно сроки сдачи экзаменов у студентов заочного обучения, и добавил, чуток хвастаясь: - я тоже заочник. Был когда-то…
Между тем мы уже ехали. Моё оцепенение вроде бы прошло. Да-да, помогла тётка, неожиданно вдруг нарушив неловкую тишину первых минут. Вот к ней и обратилась моя юная попутчица. Обратилась, оглянувшись к ней, но поглядывая и на меня.
- А я, правда, красивая?
- А ты у него спроси, - кивнула тетка на меня.
Ко мне начало возвращаться умеренное красноречие.
- Ты красивой была позавчера. А вчера ты было очень красивой. Ну, а сегодня – ты несравненная, в самом расцвете... Как цветок в зените цветения…
И что бы все выглядело правдивее, убедительнее добавил:
- А уже завтра ты будешь снова очень красивая, а послезавтра и потом – просто красивая, всю жизнь.
Глянул в зеркало заднего вида. Тетка хитро улыбалась. Юная попутчица приоткрыла рот, слушая этот заковыристый монолог.
- Ну, и соловей, - смеялась тетка-попутчица. - Ты его, девка, остерегайся — обманет. Язык у него без костей…
Но юная попутчица вдруг защитила меня:
- Девушка любит, что б её обманули. Так Максим Горький сказал.
Слово «обманули» она произнесла нарочно с «волжским» акцентом, окая.
- Ого! – воскликнул я. — Ты, наверно, отличницей была?
- Нет, всего только хорошистка. А ты?
- Нет, я не хорошист. Учился плохо, постоянно с академическими задолженностями, с хвостами, - ответил я, сказав сущую правду.
Хвастаться - не в моих правилах. Особенно, когда хвататься и нечем. И тут интуиция подсказала мне, что можно и нужно искренне и откровенно похвалить юную попутчицу. Тем более, в такой знаменательный для нее, дипломницы, день. И я продолжил:
- Так что ты и умнее, и красивее, и моложе меня…
- А сколько же тебе?
- Да, вот, старше уже Александра Сергеевича… Да-да, мое мимолетное виденье, гений чистой красоты…
Тетка ржала:
- Да вы - два сапога пара!
Хлопнула по плечу:
- Останови, я приехала.
Надо было поблагодарить тетку. Я вышел из машины, открыл её дверцу. Дождался, пока выйдет.
- Спасибо вам, крепко выручили, - шепнул ей.
- Да, ладно, ты меня выручил, подвёз. А она очень красивая…
Соловей ты, да ещё разбойник…
Никакой я не соловой, никакой не разбойник… Надо было ехать дальше, но я опасался, что опять замкнусь в себе, смущенный этой красотой.
Но ничего — обошлось. Машина тронулась, мы поехали.
- А куда тебе добираться? – спросил я.
- Аж до Браслава, до деревни на берегу Западной Двины или Даугавы. Учительницей там работаю. Преподаю, в том числе и пение…
До Браслава… Это значит, в Бегомле нам придется расстаться. Мне прямо – в Лепель, ей на попутках через Докшицы, Глубокое, в Браслав… Это ещё полторы сотни километров как минимум. Далековато.
- А баян не для бутафории? – щебетала, оглянувшись на заднее сиденье. - Можешь сыграть, можешь дать жизни? Давай, споём на прощанье…
Мы вышли, чуток не доезжая Бегомля, на придорожной опушке, усыпанной цветами и разнотравьем.
- Так, говоришь, сегодня пик моей красоты? Играй!!!
С дороги смотрели на нас из проносящихся, редких с те годы автомобилей. Кто-то сигналил, приветствуя.
А она пела, подхватив ту мелодию, что я заиграл:
- Веет с поля ночная прохлада,
С яблонь цвет опадает густой…
- Ты признайся, кого тебе надо,
Ты скажи, гармонист молодой…
Мелодия вечной песни Бориса Мокроусова и поэта Алексея Фатьянова летела над бегомльским лесом, поляной, отзывалась приглушенным эхом в вершинах корабельных сосен:
- Не знаю я лучшей певуньи…
Мы ехали дальше не спеша. Из сумки она достала булочку. Надкусила и поднесла к моим губам. Надкусил и я. Таким же образом доели ещё пару булочек. Она надкусывала и протягивала мне. Вроде как бы нацеловались.
Как то незаметно проехали Бегомль, потом Докшицы, Глубокое.
В сельмаге какой-то придорожной деревни купили пару бутылок молока — тогда они продавалось не в пакетах, в бутылках. Булочки в сумке ещё были. Подкрепились. Когда стояли в лесу, она сказала:
- Слышишь, земляникой пахнет? Пойду, пособираю. А ты вздремни в машине…
Проснулся от поцелуя с земляничным запахом. Со своей теплой ладошки она кормила меня земляникой. Одну земляничку – один поцелуй. Две ягодки – два… А потом и несколько, и горсточку…
- Не хотела будить, но надо ехать. Ягод у нас много, - она показала бутылки из-под молока, наполненные земляникой.
Позже я прочитал стихи белорусского поэта – автора не запомнил, а вот строчки запомнились не хуже пушкинских:
- Скажы, з якіх яна палян
Суніцы сматкавала,
Што вусны – ты на вусны глянь -
Навек падфарбавала?
…Солнце растворялось в густом тумане летнего рассвета. Туман, словно облако, обволакивал машину.
И где же это мы проснулись утром? Недалеко от нашей ночной стоянки паслось стадо коров.
- Беги - ты местная – спроси, где мы?
Она шла ко мне и смеялась.
- Мы в почти Латвии… За рекой - Даугавпилсский район. Тут совсем близко от моей деревни.
- А где она, твоя деревня?
- На том берегу - уже в Латвии. Я там работаю, преподаю русский язык. А сама из этих мест, из Браславсокого района.
Она крикнула кому-то из рыбаков, удивших из лодки. Махнула рукой – перевезите!
Учительницу, конечно, узнали. Причалили к берегу. Из лодки она долго улыбалась мне, а на том берегу махнула рукой: уезжай!
Где то в кронах приречных деревьев считала годы кукушка. С того, правого, берега Даугавы в громкоговорителе на площади села в Советской Латвии зазвучал перезвон курантов на Спасской башне московского Кремля, а затем - гимн СССР.
Бесконечно часто вспоминаю ту поездку, те губы, пахнущие земляникой, её улыбку из уходящей на тот берег лодки и взмах руки: уезжай!
…А потом в «терновом венке» пришли, наступили девяностые годы...
Возвращался ли я на тот берег?
Думайте сами…
2022
НРАВИТСЯ 1 |
СУПЕР 5 |
ХА-ХА 3 |
УХ ТЫ! 1 |
СОЧУВСТВУЮ |
Лучший комментарий
Николай Горбачёв, шчыра дзякую за прызнанне мяне працаголікам падчас працы ў рэдакцыі. Так лічаць і ўсе былыя мае калегі, а таксама чытачы. Аднак працагалізм той творчы. Я быў творчым працаголікам, аднак фізічнай працы цураўся з дзяцінства. Я і зараз па балоце гатовы за дзень натопаць паўтара дзясятка кіламетраў, аднак ускапаць градку для мяне дужа па абломе. Скажы, а прыемна было б чытаць мой твор, каб аўтар Валацуга (усім вядома, што гэта я) апісваў паходжанні Блукача (усім вядома, што гэта таксама я), называючы яго савецкімі штампамі накшталт "працавіты літаратар", "дапытлівы даследчык", "краязнавец ад бога", "смелы турыст" і т.д. і т.п.? Нашмат цікавей чытачу ведаць, што герой твору з натуры "прайдзісвет", "прайдоха", "цягаўка", "бадзяўка", "ненармальны", "прыдурак", "гультай", "лайдак", "абібок", "лежабока" і г.д, і да т.п. У першым выпадку пляваліся б 90% чытачоў, у апошнім - 10%. Так і з каментамі наконт апісанага Толем Палонскім выпадку. Я не крыўляка, не ханжа, не святоша. Напавал забіваю праўдай прама ў лоб. І гэта ніякі не жарт, не падман чытача, не звада яго, а мая сутнасць. Кажу, як есць: паехаў бы з Мінска ў Лепель праз Браслаў з такой пасажыркай; зайздрошчу Толю Палонскаму, што яму так пашанцавала. Мне б так і такую! Вось табе Валацуга і Блукач такі, якога ты і ведаеш. Можа маню?
І гэта не персанальны адказ менавіта табе - яго мог бы даслаць табе на акаўнт. Гэта адказ усім цікаўным на пытанне: хто такі Валацуга і Блукач? Чытайце, разважайце, вярыце, хваліце... Я ганаруся, што ёсць такі, які ёсць!
Весьма " романтический" сюжет этого рассказа на самом деле весьма прост и банален - молодая девушка-заочница очень приятной внешности решила фактически бесплатно добраться на легковой автомашине из Минска "аж до Браслава, до деревни на берегу Западной Двины или Даугавы", рассчитавшись с водителем лишь "натурой". И ей вновь, в очередной раз повезло, всё запланированное удалось осуществить. Тем более, что ей встретился водитель недалёкий и похотливый, который "...тоже заочник. Был когда-то...Учился плохо, постоянно с академическими задолженностями, с хвостами". И, кроме всего прочего, далеко не случайно для этого мужчины возраста "старше уже Александра Сергеевича..." " ...потом в "терновом венке" пришли, наступили девяностые годы..."
Действительно: "Думайте сами..."
Николай Горбачёв, сюжэт твору ты разгадаў правільна. Ён просты і банальны. Аднак як па-мастацку пададзены! Ты, як журналіст, павінен быў ацаніць творчыя здольнасці аўтара, але, наадварот, наехаў на яго. Якія мы розныя людзі! Я дык чытаў дасланы мне твор з захапленнем, перачытваў яго Блукачысе. І тая слухала, развесіўшы вушы, у добрым сэнсе гэтага выразу. Зацаніла форму падачы "банальнага сюжэту" станоўча. Яна павінна быць узорам пачынаючым журналістам: як са звычайнай бытавой гісторыі можна зрабіць цукерку.
Толя Палонскі, працягвай у такім жа дусе. Ён дужа ўзбадзёрвае сучасны змрочны настрой грамадства. Будуць наезды святош, аднак жа большасць чытачоў рэальна ўспрыме сюжэт. Няхай сабе Яна атрымала значную халяву, аднак Вадзіла меў яшчэ больш ад такога кругавога шляху ў Лепель. Падтрымліваю цябе за рашэнне зрабіць такое кола. Чакаю новых гісторый ва ўзбадзёрваючай форме падачы, што ў цябе атрымліваецца без лішняй натуралізацыі дзеянняў. Я так не ўмею.
Блукач Валацужны! Згодны з табой, што "сюжэт твору па-мастацку пададзены" і я таксама на самой справе вельмі высока ацэньваю творчыя здольнасці аўтара - нашага земляка, выдатнага чалавека і таленавітага журналіста. І "я (таксама) чытаў гэты расказ з захапленнем". І гэта ніякі не "наезд". Проста я выказаў сваё асабістае меркаванне, каб перш за ўсё папярэдзіць "пачынаючых" вадзіцеляў, у тым ліку журналістаў, што на іх шляху можа патрапіцца такая вось "прыгажуня"- спадарожніца, і яны ў такім выпадку маглі б зусім свядома зрабіць свой выбар: паступіць так, як аўтар расказа ці ўсё ж інакш.
І я таксама быў бы вельмі задаволены, каб Анатоль Палонскі працягваў далей змяшчаць на сайце свае вельмі цікавыя, высокамастацкія творы, не забываючы пры гэтым вядомую народную прымаўку: "На то и щука в пруду, чтоб карась не дремал!"
Николай Горбачёв, падтрымліваю адэкватную ацэнку творчасці Толі Палонскага. Што тычыцца маіх адносінаў да апісанага выпадку, то скажу прама, без хістанняў туды-сюды: быў бы рады, каб і мне трапіілася такая пасажырка. Не задумваючыся, паехаў бы з Мінска ў Лепель праз Браслаў.
Минск - Лепель через Браслов. В такой ситуации...... Двумя руками - ЗА !!!
Микола Паравоз, ведаў, што ты за тое. Малаток!
Блукач Валачужны! Ты час ад часу, прынамсі, называеш сябе лайдаком, выкарыстоўваеш іншыя нечаканыя словы, прыёмы ўспрыняцця рэчаіснасці ў выглядзе нібыта самаацэнкі, хаця на самой справе гэта проста сцёб, які адлюстроўвае, апрача ўсяго іншага, тваё тонкае пачуццё гумару, бо на самой справе ты працаголік і гэта я асабіста назіраў, калі працаваў разам з табой у раённай газеце. Ты ў разы болей пісаў цікавых, арыгінальных артыкулаў у параўнанні з некаторымі іншымі журналістамі. І мне асабліва цікава бывае зараз назіраць, як людзі, якія цябе добра не ведаюць, на гэта вядуцца, заўзята клююць, не разумеючы, што такім чынам яны трапляюць у смешнае становішча.
Николай Горбачёв, шчыра дзякую за прызнанне мяне працаголікам падчас працы ў рэдакцыі. Так лічаць і ўсе былыя мае калегі, а таксама чытачы. Аднак працагалізм той творчы. Я быў творчым працаголікам, аднак фізічнай працы цураўся з дзяцінства. Я і зараз па балоце гатовы за дзень натопаць паўтара дзясятка кіламетраў, аднак ускапаць градку для мяне дужа па абломе. Скажы, а прыемна было б чытаць мой твор, каб аўтар Валацуга (усім вядома, што гэта я) апісваў паходжанні Блукача (усім вядома, што гэта таксама я), называючы яго савецкімі штампамі накшталт "працавіты літаратар", "дапытлівы даследчык", "краязнавец ад бога", "смелы турыст" і т.д. і т.п.? Нашмат цікавей чытачу ведаць, што герой твору з натуры "прайдзісвет", "прайдоха", "цягаўка", "бадзяўка", "ненармальны", "прыдурак", "гультай", "лайдак", "абібок", "лежабока" і г.д, і да т.п. У першым выпадку пляваліся б 90% чытачоў, у апошнім - 10%. Так і з каментамі наконт апісанага Толем Палонскім выпадку. Я не крыўляка, не ханжа, не святоша. Напавал забіваю праўдай прама ў лоб. І гэта ніякі не жарт, не падман чытача, не звада яго, а мая сутнасць. Кажу, як есць: паехаў бы з Мінска ў Лепель праз Браслаў з такой пасажыркай; зайздрошчу Толю Палонскаму, што яму так пашанцавала. Мне б так і такую! Вось табе Валацуга і Блукач такі, якога ты і ведаеш. Можа маню?
І гэта не персанальны адказ менавіта табе - яго мог бы даслаць табе на акаўнт. Гэта адказ усім цікаўным на пытанне: хто такі Валацуга і Блукач? Чытайце, разважайце, вярыце, хваліце... Я ганаруся, што ёсць такі, які ёсць!
Блукач Валацужны! І ўсё такі мне вельмі шкада аўтара гэтага расказа, які выкарыстаў увесь свой журналісцкі талент на праслаўленне звычайнай прастытуткі, дакладней, лічу, можна назваць гэтую дзяўчыну-завочніцу нават шлюхай, нягледзячы на ўсю яе прыгожую знешнасць, бо фактычна за грошы яна рэгулярна прадае сваё цела па-сутнасці зусім выпадковым мужчынам, як наведвальнікам звычайнага бардэлю за аплачаны квіток-білет. Няўжо на шляху аўтара расказа - журналіста рэспубліканскага ўзроўню за вельмі доўгі жыццёвы тэрмін ніводнага разу так і не трапілася іншая па-сапраўдаму прыгожая ды прыстойная дзяўчына ці можа ўсё ж сустрэлася ды не захацела мець з ім нейкіх зносін па пэўных прычынах (напрыклад, магчымае злоўжыванне аўтарам гарэлкай, сістэматычнае блядства-непераборлівасць ва ўзаемаадносінах з жанчынамі, сквапнасць ці штосьці іншае), паколькі хутчэй за ўсё адзіны па-сапраўдаму светлы і найбольш уразлівы ўспамін аб узаемаадносінах з прадстаўніцай супраціьлеглага полу ў яго застаўся менавіта толькі такі, аб чым сведчаць словы: "Бесконечно часто вспоминаю ту поездку, те губы, пахнущие земляникой, её улыбку из уходящей на тот берег лодки и взмах руки: уезжай!"?!
Николай Горбачёв, ну "дзяды" вы даёте, прочитав последний коментарий почему то вспомнился старый анекдот, как люди учились говорить.
"Сидят пещерные люди у костра, мамонта доедают и один посмотрел на зезды и из глубины души и гортани вырвалось "А" второй глядя на пасущихся в дали лосей выдал "У", третий посмотрев на объедки мамонта произнес "бе" , ещё один бедолага, почесав оторваное во время охоты ухо сказал "БО-БО", и лишь пятому удалось выразить состояние охотников, откинувшись на стенку пещеры почесав полный живот и ковыряясь в зубах ребром вчерашней крысы заключил "БАБУ - БЫ".
Так и вы из всего крика души Анатолия, увидели только проститутку, шлюху, плечевую которая расчиталась натурой за дорогу. А почему вы не увидели девушку красавицу, комсомолку которая в порыве души выпорхнула из машины на солнце в лес дурманящий всевозможными запахами девичью душу, и земленика раздавленая нежными губами капелькой сока скатилась по шее на упругую грудь, и сердце "заколотилось и что то где-то "засвербело" и появилась мысль, а не воспользоваться ли попутчиком, мужчинка красивый, да ещё и счастлив будет такому случаю. Вам не кажется, что она воспользовалась Анатолием как проституткой. Или по вашему все ровно "БАБУ- БЫ".
Каб працягнуць абмеркаванне гэтага расказа Анатоля Палонскага, прапаную сваё невялікае эсэ-роздум:
Хто разумнейшы: чалавек ці качка?
Мяне вельмі здзіўляе тое, чаму хранічны алкаголік, які нават па свайму знешняму выгляду ўжо даўно фактычна страціў чалавечае аблічча, тым не менш, прыйшоўшы ў пэўны стан падпітку, задае, звяртаючыся да свайго сабутэльніка, пытанне: “Ты мяне паважаеш?”, або чаму жанчына, якую па сваіх так званых “свабодных” паводзінах у адносінах да супрацьлеглага полу, можна прама ў вочы называць “шлюхай”, да такой катэгорыі сама сябе не адносіць. Здараюцца і проста анекдатычныя выпадкі. Неяк адзін мужчына, віншуючы маладую і прыгожую жанчыну, калегу па рабоце з днём нараджэння, прамовіў: “Жадаю табе мець многа мужчын!”, не ўсведамляючы, што такім чынам ён фактычна пажадаў ёй стаць шлюхай. І самае цікавае тое, што ніхто з прысутных, уключаючы і тую, якой былі адрасаваны гэтыя словы, нічога не заўважыў.
Ці не таму гэта адбываецца, што ўсе мы ў апошнія дзесяцігоддзі сталі жыць у сістэме скажоных маральных каардынат, або кажучы проста, па-народнаму: “з глузду з’ехалі”?! Сапраўды, ці можна ўспрымаць як нармальную з’яву тое, што ўжо не выклікае вострага грамадскага асуджэння здрада мужа альбо жонкі ў сямейным жыцці, калі хтосьці з іх ідзе “налева”?! Прытым, не адзін або два разы, а сістэматычна! Альбо ці добра тое, што стала ўжо не толькі матэрыяльна вельмі цяжкім, але і не прэстыжным мець шмат дзяцей у сям’і?! Ці правільна ўсё гэта?! Адразу ўспамінаецца з гэтай нагоды вядомы лозунг-заклік былых гадоў: “Моцная сям’я –- моцная дзяржава!” Няўжо гэты лозунг-заклік страціў сваю актуальнасць?! Як жа тады мы будзем вырашаць дэмаграфічную праблему, што крайне абвастрылася ў нашай краіне пасля развалу былога СССР?! Што ўжо казаць у масштабах Беларусі, калі, напрыклад, колькасць жыхароў Лепельшчыны ў 1990 годзе складала 45 тысяч чалавек, а згодна апошняга перапісу насельніцтва 2019 года яна ўжо ў нас зменшылася да крыху больш за 30 тысяч чалавек…
Няўжо прычыны ўсіх нашых галоўных жыццёвых бедаў трэба перш за ўсё шукаць унутры нас саміх?! Прывяду з гэтай нагоды толькі адзін яскравы прыклад з жыцця нашай матухны-прыроды. Паляўнічыя добра ведаюць, што калі ўлетку асцярожна крадзешся ўздоўж возера або рэчкі, і выпадкова спугваеш вывадак вельмі малых дзікіх качак, што хаваўся ад драпешнікаў у траве ля берага, дарослая качка–маці, каб даць магчымасць выратавацца качанятам, пачынае марудна ляцець ад берага нават поўнасцю пры гэтым не ўзнімаючыся над вадою, барахтаючыся над яе паверхняй, вельмі пераканаўча робячы выгляд, што ў яе перабіта адно крыло. Такім чынам, яна гатова стаць лёгкай здабычай паляўнічага альбо іншага прыроднага драпежніка, каб толькі пазбеглі небяспекі яе качаняты. А як жа можна ацэньваць у сувязі з гэтым шматлікія выпадкі, калі жанчыны-маці моруць голадам сваіх дзяцей ці наогул адмаўляюцца ад іх і нават забіваюць, аб чым пастаянна з’яўляюцца паведамленні ў сродках масавай інфармацыі, у тым ліку ў інтэрнэце?! Няўжо качкі сталі ўжо больш разумнейшымі, чым мы, людзі, што лічым сябе вянцом прыроды?! Няўжо менавіта таму хранічны алкаголік не ўсведамляе сябе алкаголікам, а шлюха –- шлюхай?!
Николай Горбачёв, пурытанін ты наш. Не падумаў ты, што глыбока адзін ты ў сваіх меркаваннях. Сам і пацвердзіў тое на сваім жа прыкладзе. Той мужчына, што павіншаваў з днюхай маладую і прыгожую жанчыну, быў я, а адрасаваў тое зычанне Любе Кавалеўскай. І не толькі ўсе нічога не заўважылі, а горача падтрымалі мяне. І тымі ўсімі быў калектыў рэдакцыі. Разумееш супрацьстаянне: усім спадабалася, а аднаму табе - не. Мне не сорамна ў тым прызнацца, а табе ідэнтыфікаваць герояў праўдзівай гісторыі і сорамна, і боязна. У каго душа на месцы, а ў каго яна ў пятках? Чый стыль жыцця првільны? Зразумеў, што мараль твая архаічная? Вядома, не. У такім узросце не перавыхоўваюцца. Дык і нас з Толем Палонскім не перавыхоўвай.
Блукач Валацужны! На жаль, узрост аказвае ўплыў на тваю памяць. Ты нават забыўся, што твае словы-пажаданні былі адрасаваны не Любе Кавалеўскай, а іншай жанчыне. І, прытым, ты ўсё ж маніш, што "калектыў рэдакцыі" нібыта менавіта па гэтым віншаванні-пажаданні "горача падтрымаў цябе". Акрамя таго, я ніколі не быў "пурытанінам", нейкім "святошам". Гэтыя твае сцверджанні вельмі далёкія ад сапраўднасці, прынамсі, ужо толькі таму, што я развёўся з папярэдняй жонкай, цяпер жыву з іншай жанчынай, а перад гэтым "адбіў" яе ў мужа пасля нашых з ёй працяглых, надзвычай прыемных і вельмі задавальняючых нас абодвух, узаемаадносін. Прытым, нават пасля ўсяго гэтага мне давялося яшчэ вельмі доўга пераконваць гэтую жанчыну, каб яна развялася са сваім мужам, а потым выйшла за мяне замуж. Я, як чалавек, які тады ўжо быў у сталым 50- гадовым узросце, ніколі б не падаў заяву аб разводзе з папярэдняй жонкай, каб у мяне не было на прыкмеце іншай жанчыны. Так што, як у гэтых выпадках, так і па некаторых іншых тваіх сцверджаннях, калі ласка, як вучыць народная мудрасць: "Не выдавай жаданае - за сапраўднае!"
А наконт "нас з Толем Палонскім не перавыхоўвай", я ніколі не збіраўся і не збіраюся гэта рабіць ні ў адносінах вас з "Толем Палонскім". ні кагосьці яшчэ. Проста гэтая дыскусія змешчана на вельмі папулярным сайце Lepelby.net і таму асабіста мне будзе ўжо дастаткова, калі хтосьці з шматлікіх інтэрнэт-наведвальнікаў гэтага сайта, прачытаўшы такую дыскусію ў поўным аб´ёме, проста крыху задумаецца і не больш за гэта.
Николай Горбачёв, в природе все как у людей, есть героини "качки" но есть и кукушки, а сколько зверья с удовольствием поедают свой выводок. Сам видел как в знаменитом крымском зоопарке лев "имеет" своих собратьев львов, заметь не львиц. Первое что сразу приходит на ум "о боже ЛГБТ среди царей зверей" а все банально и просто, вожак таким образам выражает свое доминирование над собратьями. Так что среди людей большинство конечно "качек" но и хватает и кукушек и львов и другого отребья. А слушать тост в котором желают женщине нравится мужчинам и что бы её хотели. Думать, вот черт желают "бабе" стать шлюхой, это уже извращением попахивает. Меня всегда удивляет как много мужиков из пещеры "БАБУ-БЫ" но ведь женщины такие же "человеки" как мы и у них тоже есть свои "хотелки" даже больше чем у нас. Но нам надо доминировать.
Терентий! К большому сожалению, кроме всего прочего, Вы не очень внимательно прочитали мой текст, поскольку Блукач Валацужны сказал в отношении этой женщины не якобы "тост, в котором (будто бы) желают женщине нравиться мужчинам", как Вы совсем необоснованно утверждаете, а дословно он сказал следующее: "Желаю тебе иметь много мужчин!", что по смыслу означало всё очень конкретно и однозначно, особенно для тех. кто лично очень хорошо знает Блукача Валацужнага.
Николай Горбачёв, ну если вдаваться в такие подробности, важно на момент тоста женщина была за мужем, или в глубоком поиске. И зная Блукача как никто другой, я знаю что из его уст это было пожелания, огромной-огромной любви.
Терентий, для чытачоў сайта не сакрэт што ты лепш ведаеш свайго брата чым хто іншы, але ж усе таксама ведають што Блукач можа дакладна выказаць свае думкі. Зыходзячы з гэтага, "Желаю тебе иметь много мужчин!" азначае пажаданне мець вялікую колькасць сексуальных партнёраў. Так гэта, альбо не, можа сказаць толькі сам Блукач. Улічваючы тое што Блукач імкнецца паказаць сябе Дон Жуанам і вялікім ахвотнікам да жанчын ён канкрэтна сфармуляваў сваё пажаданне.
Терентий! Я хорошо понимаю, что Вы, как родной брат Блукача Валацужного, хотите каким то образом всё же оправдать его за это далеко не самое удачное поздравление-пожелание в отношении, кстати, очень порядочной женщины - примерной жены и матери. Притом, я тогда увидел, что этой женщине было не совсем приятно услышать "из его (Блукача Валацужного) уст (эти якобы) пожелания огромной-огромной(???) любви(???)", но она стерпела, промолчала, поскольку Блукач Валацужны был тогда ведущим журналистом районной газеты и его личные взгляды и убеждения в этом отношении в то время почти полностью совпадали с взглядами и убеждениями тогдашнего главного редактора районной газеты Владимира Владимировича Шевченко.
Николай Горбачёв, "боже упаси" оправдывать Валацугу, тем более за что, за то что пожелал человеку любви, может немного в грубой форме, но все ровно ЛЮБВИ. Я уверен что большей части женского коллектива редакции тост понравился. Может кто то и сериал губки на публику но именно на публику.
Терентий
"Я уверен что большей части женского коллектива редакции тост понравился"
Это твоё предложение можно воспринять как: " Я уверен что большей части женского коллектива редакции хочется быть б--дями."
М-да, и мы опять вернулись в пещеру к "БАБУ-БЫ"
Дзед Блукач ВАЛАЦУЖНЫ, я перакананы, што ты б не менш чым тыдзень падвозіў такую дэяўчыну з Мінску ў Браслаў, каб меў легкавушку, здольнасці спяваць, валодаць хаця б балалайкай і палову сёнешняга ўзросту.
Николай Горбачёв, спадар Тургенев назваў бы вас грубым материалистом, пачытаўшы вашы каментары. Каб вы падвозілі гэту завочніцу, дык яна б заплаціла грошы і выйшла б у Бягомлі, падзякаваўшы. А калі выпадкова сустрэліся дзве роднасныя душы, маючыя маладосць, аднолькавыя захапленні, рэпертуар, інструмент, незвычайныя пляцоўку -- лес, луг з суніцамі і слухачоў -- птушак, то не можа не здарыцца тое што здарылася. З полымя ўзаемнага захаплення немагчыма выратавацца. Тым больш, што такіх сустрэч бывае адна-дзве за жыццё і далёка не ў кожнага.
Марцін! Наконт Вашага "каментара" ёсць вельмі трапная і мудрая народная прымаўка: "Яму пра Фаму, а ён - пра Ярому!"
Марцiн , ну, вядома, Блукач тую б завочніцу не толькі ў Браслаў завёз, накіроўваючыся з Мінску ў Лепель, а пасяліўся б у Браславе ў гатэлі, каб некалькі дзён пабыць яе ўласным шафёрам. Бо Блукач рэаліст, шукальнік прыгод, летуценнік. Ці можа такі чалавек адмовіцца ад такой лафы?
P.S. Марцін! Кстати, а на самом деле "грубым материалистом" является именно Блукач Валацужны, который говорит в адрес замужней женщины в присутствии её коллег по работе (притом, даже его родной брат Терентий отметил, что это им сделано "в грубой форме"): "Желаю тебе иметь много мужчин!" Притом, Блукач Валацужны очень даже "смело" и "уверенно" обнародовал в интернете имя и фамилию этой замужней женщины, не "забыв" при этом назвать и место действия - редакцию районной газеты. Поэтому как учит-предупреждает таких, как Вы вместе с Блукачом Валацужным, крайне примитивно и прямолинейно мыслящих и действующих "специалистов" по "полымю ўзаемнага захаплення" народная мудрость: "Не валите с больной головы - на здоровую!"
Николай Горбачёв, не выстаўляй ты напаказ сваё пурытанства, не эсэсэраўскі век цяпер, калі яно віталася. Жыві сучаснацю, як Блукач Валацужны, Толя Палонскі, Марцін, Цярэнці. Вядома, адзінкі падтрымаюць і цябе. Аднак падобных нам - пад вышку працэнтаў.
Блукач Валацужны! "Новае свята - Дзень бацькі - усталяваанае ў Беларусі, - паведаміла 9 чэрвеня 2022 года рэспубліканская газета "Звязда". - Дата 21 кастрычніка абраная для святкавання Дня бацькі, паколькі ў Беларусі склалася шматгадовая традыцыя адзначаць 14 кастрычніка Дзень маці, і зараз з’явіцца магчымасць з 14 па 21 кастрычніка праводзіць бацькоўскі тыдзень. Рэалізацыя ў гэты перыяд адпаведных мерапрыемстваў будзе спрыяць далейшаму захаванню традыцыйных сямейных каштоўнасцяў, павысіць значнасць сямейнай палітыкі, якая праводзіцца дзяржавай". Так што, які "век цяпер", яшчэ трэба разабрацца, асабліва што тычыцца нашай любімай, роднай Беларусі - суверэннай і незалежнай краіны. І колькі будзе на самой справе "падобных" (вам) у беларускай дзяржаве праз пэўны час, як вельмі трапна кажуць у такіх выпадках у народзе: "Пажывём - пабачым!"
Два месяца не был на лепельбай в силу разных причин. А тут такие страсти, и даже без Емели с Тычиной. Ну что же, буду нагонять упущенное) Всем доброго!
Николай Горбачёв, ну признайтесь, эти два комментария - " І ўсё такі мне вельмі шкада аўтара гэтага расказа, які выкарыстаў увесь свой журналісцкі талент на праслаўленне звычайнай прастытуткі, дакладней, лічу, можна назваць гэтую дзяўчыну-завочніцу нават шлюхай" и "цяпер жыву з іншай жанчынай, а перад гэтым "адбіў" яе ў мужа пасля нашых з ёй працяглых, надзвычай прыемных і вельмі задавальняючых нас абодвух, узаемаадносін" - не ваших рук дело, мол, взломали, мол, злодеи, профиль и настрочили ерунды от вашего имени. А если не было взлома, то написали вы это в состоянии опьянения, ничего не помните и ответственности не несёте. Колитесь, уважаемый, как дело было?
А по заметке- читал и молился: только бы не оставил её в Бегомле... Не был в такой ситуации, но если бы был, поступил бы так же.
А люди, они такие разные... Кто-то в зеркале видит родственную душу, а кто-то- проститутку...
Dzianis Bulauka, рады зноў цябе вітаць у блозе. Прыемна бачыць, што ў нас з табой роднасныя і аднолькава лірычныя душы.