Сведения об авторе смотреть здесь.

 ФотоФик - сокращённая форма слова "ФотоФиксация" или выражения «Фото есть, а текста Фик».

[...]

Сведения об авторе смотреть здесь.

(Продолжение. Начало смотреть здесь.)

 Однажды, в конце 1943 года, к нам постучали в двери. Когда Тоня открыла их, на пороге появился бородач и попросил воды. Девочка подала кружку, и тот с наслаждением опорожнил довольно объёмную посуду, замочив бороду. Вскорости вся наша хата заполнилась вооружёнными бородачами, наверное, давно не видевшими ножниц и бритв. Много похожих людей было и на улице. Как на то зло, в половине хаты деда Юзика находился особист Шалахутдинов. Выйдя на шум и увидев вооружённых людей, сходу по профессиональной привычке засыпал незнакомцев разными вопросами, держа при этом руку на кобуре.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

(Працяг. Пачатак глядзець тут.)

 Вядома, у часіны ліхалецця мне было няшмат гадоў, і памятаць усе падзеі, што апісваю, а тым больш асэнсаваць іх, я не мог. Ужо з часам сталення я з цікавасцю слухаў размовы аб вайне, распытваў пра яе родных, старэйшых сяброў, калегаў па працы, суседзяў, аднавяскоўцаў, проста знаёмых. Успаміны сведкаў запамінаў, занатоўваў пісьмова на працягу многіх дзесяцігоддзяў. Прывяду прыклад, як гэта адбывалася.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут. 

(Працяг. Пачатак глядзець тут.)

 Пасля вызвалення ад фашысцкіх захопнікаў Беларусі ў многіх падлеткаў з’явілася зброя. У Фрэдзі, сына дзеда Юзіка, была нямецкая стрэльба.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

(Працяг. Пачатак глядзець тут.)

 Пацягнуты брызентам грузавік з сям’ёй майго дзядзькі Барнася Шуневіча і двума нямецкімі салдатамі ў складзе калоны і ў суправаджэнні браневіка, мінуючы небяспечныя шляхі, пад прыцэлам канвою ўжо пад вечар пакінуў межы роднага краю. Які лёс чакаў сям’ю, не ведалі ні дарослыя, ні, тым больш, дзеці. Але аб тым у далейшых успамінах вязняў.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

(Працяг. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку – тут.)

 Пасля вяртання камандзіра партызанскай брыгады Дуброўскага з Вялікай зямлі ўзімку 1943 году, як казаў мой дзед Юзік Шуневіч, усё стала на свае рэйкі. Знікла п’яная аэрадромная каманда, а яго каменданта я ўбачыў толькі праз год, калі партызанскія атрады ішлі на прарыў аблогі ва ўшацкую зону. Забегшы ў хату, той сказаў, што цяпер кіруе ўзводам і яго месца не на гаспадарчых пасадах, а ў баявых падраздзяленнях брыгады, і, выпіўшы конаўку вады з Левановічавай крыніцы, пабег даганяць сваіх байцоў.

[...]